unsupervised-language-detection 0.0.1

data/datasets/gutenberg-training-du.txt

@@ -0,0 +1,1140 @@
+
+
+Mijnheer Snepvangers en Madame Snepvangers, geboren Verstraete, hadden
+jaren gediend bij Notaris Boeykens in de Hobokenstraat. In het statig,
+oude huis werd de vrijage van den heerenknecht met de keukenmeid niet
+opgemerkt of stilzwijgend geduld. Daarbij gaf de minnehandel geen
+aanstoot, geen stoornis in den dienst. Beiden waren zeer degelijk en
+ernstig, en alle aardsche zotternij was hun oogenschijnlijk vreemd.
+Om de veertien dagen profiteerden zij van een half Zondagmiddagverlof
+om te wandelen en om plannen voor de toekomst te beramen. De andere
+Zondagen, wanneer bovenmeid en koetsier op gang waren, zaten zij gezellig
+voor het keukenraam uit te rekenen wat er nog aan hun spaarpot ontbrak.
+Jaren lang hadden zij zoo hun leven gesleten, gierig gespaard hun loon
+En de fooien, tot zij eindelijk een flinken duit bezaten. En op een
+Zondag, zij waren toen zes-en-dertig jaar geworden, was de beslissing
+gevallen. Een eenige gelegenheid bood zich aan om een bloeiende
+kruidenierszaak over te nemen en hun eigen meester te worden. Spitsvondig
+onderzochten zij de kansen om noch Mevrouw noch den Notaris te krenken,
+vermits zij in de buurt bleven en de oude meesters goede klanten konden
+wezen. Daarbij was de bescherming niet te versmaden voor kleine lieden!
+Toen zij het eens waren dat Snepvangers M. Boeykens onder vier oogen om
+raad zou vragen, zaten zij in de schemering te staren naar de poort van
+het krijgsgasthuis aan den overkant der straat. En toen het tijd werd
+om voor het avondmaal te zorgen, overviel hun voor de eerste maal het
+gevoel vreemden, ondergeschikten in dit huis te zijn.
+
+Na het souper zat de Notaris meestal nog een uurtje op zijn bureel en
+las er, onder pruttelend gaslicht, zijn gazet. Snepvangers talmde niet,
+waagde het voor den eersten keer zijn meester te storen in zijne rustige
+afzondering. Een beetje bekwemd keek hij naar het oud grijs heerken, naar
+de bibliotheek achter hem, hoorde het kreukelen van de krant. Dan vertelde
+hij van de schoone gelegenheid, van hun gewettigd verlangen om eindelijk
+te trouwen, en zij kennen daarbij een geschikt meisje en een kranige
+jongen om hen op te volgen. Dat gaf doorslag aan het voorstel. Welwillend
+beloofde de Notaris zijn steun bij Mevrouw, en meer nog wou hij doen om
+hen te beloonen voor de goede diensten sinds ongeveer zestien jaar:
+Snepvangers zou hij in dienst nemen als vaste getuige en ook voor verdere
+notariskarweikens gebruiken.
+
+Zoo werd beslist over het leven van Mijnheer Snepvangers en zijn vrouw
+geboren Verstraete!
+
+Mevrouw Boeykens had toegestemd; de nieuwe dienstboden bleken te voldoen.
+
+_De Zoutkeet_ nabij de Rozenstraat werd overgenomen door de jonggetrouwden,
+die zich mochten verheugen in de klandizie van het notarishuis. Een mooi
+stuivertje won Snepvangers als getuige, met onder allerlei akten zijn naam
+te zetten. Het leven was nieuw en schoon, zij gingen vooruit in de wereld
+met hard werken en zuinig te leven. Zij beseften ten volle hoe zij zich
+verheugen mochten in de gunst van den Notaris, maar waren tevens overtuigd
+dat eerlijkheid en vlijt steeds passende belooning vinden in dit aardsche
+leven. Wie niet te lui is om te werken brengt zijn schaapkens wel op het
+droge! Zij konden gemakkelijk concurreeren tegen de winkels der buurt,
+verkochten alles en nog wat, verleenden geen krediet, lieten niet poffen.
+Na een jaar reeds namen zij een meid in dienst, een kloeke deerne uit
+Madame's geboortedorp in den Polder: eenige maanden later huurden zij een
+knechtje om den stootwagen te voeren en de bestellingen rond te dragen.
+
+De zaak was een goudmijn! Maar Madame was ook buitengewoon geschikt om met
+de menschen om te gaan, luisterde geduldig en met belangstelling naar de
+praatjes, had geen eigen meeningen over de menschen en gebeurtenissen,
+kon dus steeds instemmen. Het dienen had haar iets onderdanigs op het
+gelaat gedrukt, wat haar niet belette meid en knecht flink te kunnen
+aanporren tot werken, en hard zijn tegenover het schamel volksken uit de
+Rozen- en Paradijsstraten, dat wel eens, door nood gedwongen, kleinigheden
+poogde te borgen. Zij kon pingelen bij de reizigers en leveranciers, wist
+De vriendschap der meiden uit heerenhuizen te onderhouden met kleine
+geschenkjes, zag steeds kans om overjaarsche waren in de handen te stoppen
+van het janhagel, dat toch geen fijnen smaak heeft. Snepvangers hielp
+zooveel hij kon, maar werd steeds meer en meer in beslag genomen door het
+winstgevend baantje van getuige. Hij was een uitgeslapen vent, en de
+Notaris waardeerde in hem zeer bijzondere hoedanigheden, kieschheid en
+bescheidenheid. Zoo had Snepvangers gewezen op wat te leeren valt in de
+Roepzaal der Notarissen. Zedig en sluw volgde hij maanden na maanden de
+verkoopingen, leerde er de waarde kennen van huizen en gronden, begreep
+stilaan de verkoopwaarde, de speculatie, het opjagen, doorzag wat men
+winnen kon met inzetten, met "verdieren", met hoogen. Hij kwam in kennis
+met inzetters en verdierenpikkers, kleine renteniers en menschen van zijn
+slag, die spraken van interesten en winsten, van verkavelingen en... de
+gelukkige hand!
+
+Eén sloot zich bijzonder bij hem aan, een bleeke man met neerhangende
+snor, waarop hij zenuwachtig kauwde, terwijl hij wonderen verhaalde van
+door het lot begunstigde verdierenpikkers, die rijk geworden waren door
+toevallige speculaties of door wat hen eerst een strop had toegeschenen.
+Benijder was hij van hen die eens leefden van kleine winstjes, zijn
+gelijken waren, waarvoor hij nu zijn hoed afnam zooals voor de rijke
+speculateurs en de notarissen. Snepvangers kon geduldig luisteren naar
+zijn teemende uiteenzettingen, onderwijl bezig met eigen plannen waarvan
+zijn roode, gladgeschoren heerenknechtentronie niets verried.
+
+Weldra vertrouwde M. Boeykens hem om eigendommen op te jagen in den
+eersten zitdag en de gemakkelijk gewonnen opcenten openden hem een nieuw
+veld van bedrijvigheid. Eenigen tijd later werd hij de strooman voor een
+anderen notaris en zijn vrienden die een uitgestrekten bouwgrond kochten
+te Borgerhout. Na korten tijd waren er straten getrokken en de gronden
+voordeelig verkocht aan aannemers en eigenaars. Met deze winst en het
+opgespaarde geld kocht Snepvangers een paar bouwvallige krotten in de
+oude volkswijk, in Sint-Andrieskwartier, waarvoor M. Boeykens hem eene
+rente bezorgde. Nu waren zij eigenaars, al was het ook maar van huizen met
+papieren balken. Doch dat hinderde niet, rijke eigenaars hadden ook huizen
+door hypotheken bezwaard.
+
+Een jaar later, het was het vierde jaar van hun huwelijk, werd de
+gelukkige echt gezegend door de geboorte van een dochterken. De geboorte
+van het kind kostte bijna het leven aan de moeder. Maanden verbleef
+zij in het sukkelstraatje, zoodat de zaak wel een beetje achteruitboerde.
+Marieken werd bij familie, boerenmenschen in den Polder, uitbesteed.
+Zoohaast alles in 't reine was herbegon het zwoegen en het geld verdienen
+der waardige echtelingen. Het geluk bleef het dienen. Zekeren avond kwam
+M. Snepvangers een weinig geestelijk verheugd thuis. Zijne vrouw duidde
+het hem niet ten kwade want zij wist dat het buitenkansje hem niets
+gekost had. Hij had namelijk met zijn vriend, den verdierenpikker een
+wijnverkooping gaan bijwonen waar men kosteloos kon proeven en kaas
+gebruiken. Dat aardige uitspanningsken had hij door zijn vriend leeren
+waardeeren. Zoo werd men wijnkenner en fijnproever. Maar nu was het dubbel
+meegevallen! Snepvangers had er een man aangetroffen die hem zijn huisjes
+wou af koopen aan zeer gunstige voorwaarden. Ondanks dat zijn gemoed
+vermilderd was door den wijn, had hij zijn belang sluw behartigd, vooral
+toen hij gewaar werd dat M. Peeters deze krotten volstrekt noodig had om
+zijn danspaleis te vergrooten aan de straat.
+
+Na zijne eerste gelukkige speculatie kreeg M. Snepvangers meer
+zelfbewustzijn van zijn kunnen en zijn durven. Glad als een paling was
+hij in zaken, meende hij zelf wel in vertrouwelijke oogenblikken, hij
+overtrof zijn vrienden in de Roepzaal en daarbuiten! Madame was vergroeid
+in haar winkel, bedrijvig van den vroegen morgen tot den avond. Het mesje
+sneed langs twee kanten en zij werden met de jaren stijve burgers, die
+een schoonen spaarpot hadden, eigen huizen en bouwgrond, stadsloten en
+aandeelen in naamlooze vennootschappen. Wanneer zij samen 's zondags naar
+de mis gingen in de St.-Jacobskerk, wekten zij onwillekeurig de afgunst
+der geburen op. In vroeger jaren ging elk op zijn beurt, maar nu paste
+een winkeldochter op de zaak. M. Snepvangers was deftig gekleed, droeg
+een zwaar gouden ketting op den buik en had dan zijn hoogen zijden hoed.
+Madame verlangde het, zoo leek hij wat grooter en... voornamer. Want
+beiden waren klein van gestalte, en dat hinderde haar en heur echtgenoot.
+Was hij met den tijd vetter geworden, zij niet. Haar rusteloosheid had er
+volgens de meening van Snepvangers schuld aan. Naast haar man voelde zij
+telkens een groote bewondering voor hem, met hem had zij het ver gebracht.
+Ze droeg veel goud, een zijden kleed en een hoed met binders, zeer
+Kostelijk goed, niets van dat ondegelijk mode-goed. Het platgestreken
+haar was echter lichtjes met het pinijzer gekroezeld.
+
+       *       *       *       *       *
+
+Nieuwe verandering kwam in hun leven, toen de achttienjarige dochter thuis
+kwam uit de kostschool. In den beginne scheen het vreemd. Zij hadden
+Marieken maar op feestdagen kunnen bezoeken en haar telkens, een
+vergoeding  van de ouderliefde die ze niet geven konden, met geschenken
+getroost. De korte vacanties brachten nooit de groote toenadering. Weldra
+was het geluk volkomen in het gezin. Marieken had eene fijne opvoeding
+genoten bij de nonnekens, kende manieren, sprak fransch, speelde piano,
+en was tevens zeer vroom.
+
+In toenemenden welstand had Snepvangers mooie meubelen gekocht in
+sterfhuizen en op de graanmarkt, bij de uitdragers, spiegels, lusters,
+piano en zoo meer.
+
+Nu gingen zij reeds jaren met hun drieën 's Zondags naar de kerk...
+Snepvangers was lid van den Dierentuin, waar zij regelmatig de concerten
+bijwoonden of 's Zondags in den hof wandelden om de beesten te bekijken.
+Er kwam het deftigste volk van de stad, zooals de stokoude familie
+Boeykens, de peperkoekbakker van de St-Jacobsmarkt, die koffiekoopman van
+over de deur, en die was zelfs lid van den Gemeenteraad.
+
+Het leven was zeer fraai en redelijk.
+
+Maar de weelde zoekt ook verandering, en zoo gebeurde het dat Mijnheer en
+Madame zekeren dag tot de ontdekking kwamen dat zij niet jong meer waren,
+recht hadden op rust. De winkel gaf te veel slameur, en hun kind kon
+onbezorgd haar toekomst tegemoet zien. De _Zoutkeet_ konden zij
+gemakkelijk overlaten aan den zoon van den schouwvager, die geen lust had
+in het roetbedrijf van zijn vader. Wie het voorstel opperde van buiten te
+gaan wonen is later nooit gebleken, maar zeker is het dat zij het roerend
+eens waren, 't Was heerlijk te denken, aan de koele buitenlucht, aan den
+schoonen hof, en zijn vruchten, en zijn bloemen!
+
+Op een stuk bouwgrond, waar enkel schrale dennen groeiden, door
+Snepvangers onlangs bij ongunstig verdieren aan zijn broek gehouden, zou
+het huis verrijzen. De schouwvagerszoon leerde de affaire en zijn vrouw,
+dochter van een kruidenier, bleek zeer goed aangelegd om de zaak te
+drijven. Zij ook kende geen genade voor het straatjesvolk, was zeer
+voorkomend voor De andere menschen. Gerust gingen zij dus van huis weg
+naar Cappellen. Tien minuten buiten de kom van het dorp lag hun eigendom,
+op de baan naar Putte. Zij waren aanwezig toen de eerste spade in den
+grond gestoken werd, volgden het uitgraven, het metselen der grondvesten,
+zagen de villa optrekken met jammerlijke traagheid, steen na steen. In den
+natten herfst keerden zij peinzend terug, droomend van het schoone
+buitenleven. Vele avonden brachten zij zoek om een naam te vinden voor het
+landhuisje. Eindelijk doopte Marieken den rooden blok _Villa Yvonne_, dat
+klonk romantisch en chic. Begin Maart was de woning klaar, en alleen in
+den tuin was de hovenier nog bezig met het planten van boomkens en
+struiken.
+
+Den vooravond van hun vertrek zaten zij boven, voor het raam van het
+salon, tusschen ingepakte meubelen. Nu ging men weldra van de schoone rust
+genieten, nog enkele dagen en zij zouden rentenieren. Mijnheer en Madame
+dachten aan het verleden, wat nu komen ging was de betrachting van hun
+leven geweest, waarvoor zij gewroet hadden, gescharreld en gespaard.
+Marieken hunkerde naar haar verjaardag, die in het nieuwe huis zou gevierd
+worden, zij werd zes-en-twintig. Madame trok het raam open, en zij keken
+nu nog eens, als tot afscheid, in de ouder bekende straat. 't Was tusschen
+licht en donker. Het plein lag eenzaam, en de lucht werd stilaan befloersd
+door den aandoezelenden avond. Leerjongens en leegloopers stonden fluitend
+en rookend te lanterfanten aan den hoek. De uitstallingen van het
+ellengoederenmagazijn op den hoek der St-Annastraat waren reeds helder
+verlicht. Ja, het licht klaarde reeds helder overal. Ginder, in de
+Roodestraat, tegen het oude Begijnenhof, kwam de lantaarnman met het
+weifelend lichtje op zijn langen stok, en telkens als hij stil stond
+brandde er een gaslamp meer. Aan den overkant, bij den loodgieter,
+schemerde nu rossige lampschijn achter de vitrien, en ook in _De Hoop_,
+het oude danslokaal, verder huis na huis, ook op de bovenverdiepingen, ten
+allen kant van het driehoekig plein, bloeide het avondlicht. Boven de
+Ossenmarkt, in het broksken hemel, schitterden nu sterren als
+wonderheldere lichtoogen. Het kloksken der kapel tampte rustig. Nu lazen
+ongetwijfeld de paterkens in bruine pijen hun avondgebed onder het schamel
+knetterlicht der kaarsen. Vreemd en eenzelvig stond kerkgevel en
+kloostermuur in het donker, 't Was Maandag, en in _De Hoop_ begon het
+orgel te draaien. Voor de open deur probeerden aankomelingen te dansen.
+Telkens zwenkten zij even door de lichtstreep, schoven dan weer in de
+schaduw weg op het kreunend georgel en gedjingel der muziek. De jongens
+begeleiden het deuntje met schel-vinnig gefluit, de meisjes deden hun best
+om de rokken zoo bol mogelijk te doen uitzetten bij elken zwier, alsof
+het krinolienen waren. Wanneer een dans uit was, en het orgel zweeg, dan
+hoorde men nog immer het meewarig-kalm gelui. Beneden zag Madame een
+haveloos, slonsig meisken op moeders pantoffels komen aansloffen.
+De blikken petroleumkan liet zij keer op keer tegen den muuur rammelen.
+Dat volksken kom altijd in den laten avond, morde zij, dan pas worden
+zij gewaar dat er geen olie meer in de lamp is. De stemming was weg, en
+met genoegen, met verlichting werd aan de toekomst gedacht, aan morgen en
+de volgende dagen.
+
+Nadat de verhuiswagen weggereden was, nam het gezin, op zijn paaschbest
+gekleed, afscheid van de nieuwe eigenaars der _Zoutkeet_, van de twee
+oude knechten, van de geburen. Daarna gingen zij vaarwel zeggen aan de
+familie Boeykens, eten in een hôtel over het station, zeer verteederd en
+opgewonden. Madame droeg den regenscherm van Mijnheer, die al zijn
+voorzichtige aandacht wijdde aan den reiszak, waarin de papieren zaten,
+eigendomstitels waarde-aandeelen en geld, reiszak die zwaar woog.
+
+Een week zonnetje verwelkomde hen buiten. In de villa, waar het rook naar
+de klamme kalk en versch geschilderd houtwerk, vonden zij de oude meid
+bezig met de verhuisventen. Na eenige rommeldagen kwam alles op zijn
+plaats. Nu vonden zij gelegenheid om hun eigendom te "ontdekken." Marie
+roemde het salon waar men zoo'n prachtig uitzicht had op het bouwland aan
+den overkant. Tot verre in den Polder kon men zien waar de lucht, achter
+de hoeven en boerenhuisjes, tot aan de boomen en den grond scheen te
+raken. Madame genoot van haar eetkamer en het terras er voor, waar
+men in den zomer zou kunnen koffiedrinken en genieten van den tuin.
+Mijnheer dweepte met de slaapkamers boven, zoo ruim en frisch, daar kon
+men pas goed het omliggende land bewonderen. De meid was in haar
+schik met de keuken en het schommelhuis. Allen waren vol minachting voor
+de stad waar men benepen gehuisvest was, waar het dompig rook, waar men
+van het leven niet genieten kon zooals hier. Snepvangers vergat zijn
+Roepzaal, zijn verkoopingen, zijn stamkroeg en zijn vrienden; Madame
+begreep niet hoe zij het jaren volgehouden had in den winkel, Marieken
+koesterde de hoop hier dik te worden en fleurig, want zij was bleek en
+mager. 's Zondags zaten zij vooraan in de kerk tusschen de notabelen van
+het dorp, de pastoor had hen met een bezoek vereerd, bakker, beenhouwer
+en winkelier waren zeer beleefd, en de melkboer en groentenvent kwamen
+geregeld en op tijd.
+
+De lente was in aantocht. Overal begon het groen uit zijn zwachtels los
+te breken, en de fruitboomen droegen bloesem. De lucht was meestal
+helder, en de zon scheen zoo plezierig over de wereld. Zij schenen
+het alles voor den eersten keer in hun leven te mogen aanschouwen. Regen
+en wind kon hun stemming niet bederven, er viel nog zooveel te veranderen
+een t schikken, en 't werd avond vóór men 't wist. Vroeg ging men slapen,
+doodmoe van het bezigzijn en de zware lucht. Vooraleer de vensters te
+sluiten en de rolgordijnen neer te laten keken zij dan soms in de richting
+der stad, waar een lichtschijn tegen den hemelkoepel, opsteeg. Dan
+beseften zij pas goed hun geluk. De honden blaften in de verte, en 't was
+eenzaam en vredig alom. In het dorp brandde nog licht, maar het was er
+stil, doodstil. Slechts de wind suizelde, en op de kerk sloeg de klok.
+
+Zoo kwam M. Snepvangers op het gedacht ook een hond te houden. En vermits
+het buiten zoo eenzaam was, vond elkeen het goed dat een waker 's avonds
+op het erf zou kunnen passen. Dan sliepen de bewoners der _Villa Yvonne_
+nog veiliger. Het beest, een grimmige doghond, kon huilen en blaffen dat
+het een aard had. Hij was weldra berucht om zijn kwaadaardigheid, erkende
+enkel Snepvangers. Uren lang lag hij met gloeiende oogen aan de ketting
+voor zijn hok te loeren naar het houten hekpoortje, opspringend wanneer
+iemand belde, vooral nijdig wanneer het volk van Putte, dat 's morgens
+vroeg en 's avonds laat voorbijtrok, in aantocht was.
+
+Alles stond thans in lentegroen, de lucht kreeg nu een lekkere mildheid,
+vogels zongen in de boomen, de wind zoemde, bracht varende geruchten aan
+en den balsemgeur der dennebosschen. Twee nesten zwaluwen hadden hun
+huisje gebouwd onder het houten beschot der dakgoot, wat Madame als een
+goed voorteeken beschouwde. Het bracht geluk, al gaven de vogels wel
+wat last, zoo juist boven het terras, want zij lieten wel wat vallen.
+Marieken kreeg zin in duiven en Madame in kippen. Duiven waren zoo'n
+dichterlijke beestjes, al beweerde vader dat het stomme dieren waren!
+Kippen legden eieren, beweerde Madame, al kraait een haan ook vroeg de
+menschen wakker, maar de hond wekte hen ook vroeg genoeg. En duiventil
+en kippenhok werden gebouwd, netjes groen geverfd, en bevolkt. Zij
+telden de eieren, zagen de jonge duiven groeien, hun duivelshaar
+verliezen, rekenden uit hoeveel een doghond verorberen kan, stelden
+belang in de kwijnende rozelaars, telden de vruchtknoppen aan elk
+boomken, begoten het magere gras en de bloemen, de viooltjes, de
+madeliefjes, de vergeet-mij-nietjes en de andere, onderzochten de
+kale hagen en de boomenstokjes met zuinigen bladertooi.
+
+De dagen lengden zachtjes aan en brachten de zomergenoegens, de jonge
+groenten, de eerste vruchten. En wat zij zelf gewonnen hadden, achter
+in een kleinen moestuin, al was het nog maar een mager gewin, al kwam
+het pas wanneer de nieuwheid reeds voorbij was, smaakte nog eens zoo
+heerlijk! De salade was wel te weelderig opgeschoten, had geen malschen
+krop; de radijsjes waren wel bitter, klein en voos; de erwten schaars te
+zoeken tusschen het loof; de aardappelen waren als knikkers en weinig
+talrijk! Doch wanneer zij bezoek kregen, en zij hadden nu haast alle
+Zondagen bezoek van oude kennissen en geburen, vertelden zij welgevallig
+en fier van de vruchten, van de zelfgewonnen vruchten, terwijl zij
+argeloos er maar niet bijvoegden dat, wat op tafel stond, door den
+groentenleurder geleverd was. Zoo overviel hen de verschroeiende
+zonnebrand, waarin de villa, naakt en onbeschut, de hitte stond op te
+zuigen. De tuin bood geen plekje schaduw, en alleen aan den straatweg
+schenen de boomen langs den macadamweg een beetje koelte te bewaren.
+Gelukkig dat er nu niets meer te verrichten viel! Zij konden binnenshuis
+rusten en stil zitten in de halfdonkere kamers, waar de rolluiken waren
+neergelaten. Geen belangstelling meer voor de uitschietende twijgen van
+den wingerd, noch voor de verschrompelde appelkens en peerkens, noch voor
+de beesten. Zalig zoo niets te moeten doen, ongegeneerd te luieren wijl
+men ginder, in de stad niet voelen mocht de teistering van den zomer.
+
+Na het middageten deden zij een smakelijk dutje, man en vrouw tegenover
+elkaar gezeten in een leunstoel, en de koffietijd brak aan voor men het
+wist. Marieken, die niet slapen kon, bracht de lange namiddagen door
+met haakwerk, met borduren, of las de werken van Conscience, die vader
+in vroeger jaren gekocht had. Buiten joeg het macadamstof omhoog onder
+de jagende autos en bedekte alles met grijzen schimmel.
+
+Dat was nu rentenieren! Men kon tenminste zijn vijf zinnen eens
+bijeenrapen meende Snepvangers. Geen verlangen meer naar de stad, slechts
+in zeer bijzondere aangelegenheden waren zij te bewegen eens over en
+weer met den trein te gaan. 's Avonds, wanneer de zon onder was, hadden
+zij het druk den hof te begieten. Zij pompten en sleurden het water in
+den tuin tot zij piepaf waren, en op het terras gingen zij dan zitten
+uitblazen in de nieuwe tuinzetels. Hier kloegen zij wel eens over de
+zwaluwen die niets ontzagen, en over de muggen die hen zoo lastig vielen.
+Tegenover de zondagbezoekers gewaagden zij nooit van deze kleine
+onaangenaamheden, roemden maar voortdurend en opgewekt het onschatbare
+buitenleven. Het gebeurde menigmaal dat Snepvangers moedermensch alleen
+terugkeerend van het station tot waar hij bezoekers vergezeld had,
+zichzelf overtuigde dat zij gelukkig waren. Zijn lantaarn wierp een verren
+lichtschijn voor hem uit, de maan lachte aan den hemel, en het dorp lag
+dan achter hem wanneer hij tot deze gevolgtrekking kwam. In het dorp
+was er nog licht in de herbergen, daar zaten de dorpelingen te kaarten.
+Ja, dat was toch wel gezellig! Daar schoof soms iemand in 't duister
+voorbij en riep goedenavond; hij verschrok even, riep dan zeer joviaal
+zijn wedergroet, maar was blij weer op eigen erf aan te landen en zijn
+doghond te hooren aanslaan. Madame vond het dagelijksch leven wel een
+weinig eentonig, zij die zoo gewoon was al de kletspraatjes te moeten
+aanhooren in haar kruidenierszaak. Marieken had ook wel eens vage
+gevoelens van onrust, neen zij benijdde haar vriendinnekens niet die
+naar bals gingen, uitstapjes deden, ja, die met een vrijer mochten gaan
+wandelen, maar toch!...
+
+Na zoo'n oogenblikken van zwakheid probeerden zij tegenover elkaar den
+lof te zingen van den buiten, alsof zij wederzijds iets van elkaar
+afwisten. Zij zochten nieuwe veranderingen en verbeteringen, lieten voor
+het huis een vijvertje aanleggen in cementrotsblokken, schilderden de
+trappen, kochten konijnen. Maar het vijvertje stond altijd droog en de
+konijnen stierven spoedig. Eenigen tijd hield een mol, die hun eigendom
+in alle richtingen doorwroette, hen in spanning, Maar het beest verdween
+even geheimzinnig als het gekomen was. Mijnheer begon nu weer iets te
+voelen voor de prijzen van bouwgronden, liep heele voormiddagen langs de
+wegen, knoopte kennis aan met de boeren.
+
+Zoohaast de dagen korter werden, en de vroege herfst zijn killig, buiïg
+weer liet aanstormen, bleven de bezoekers weg. In den begin vonden zij
+het aardig zoo hun alledaagschen gang te kunnen gaan. Zij konden
+nu 's Zondags ook eens de vijf zinnen bijeen rapen, en na het middagmaal
+een uil vangen. Maar eenzaam was het! Marieken was het eerst de lustelooze
+stilte en afzondering moede, want zij had de minste bezigheid. In den tuin
+viel nu niet meer te gieten, het regende meer dan te veel, de planten en
+struiken waren haar te bekend, de kleine fruitoogst was lang reeds
+geplukt. Moe gestaard op de kale velden, naar den neveligen, triestigen
+horizont achter de boerderijen aan den overkant, speelde zij troosteloos
+piano of las weer een boek van Conscience. En zij dacht aan het heilig
+sacrament des huwelijks... Madame wist wat elke dag brengen kon in het
+huishouden aan schuren en wasschen, aan strijken en kousen stoppen.
+
+De beslommeringen van vruchten inmaken was voorbij, in den kelder stonden
+dozijnen pottekens gelei, steenen kruiken ingelegde boontjes, snijboonen
+en witte koolen. De winterprovisie brandhout en steenkolen was ingedaan,
+en nu had men weer geen kommer of zorgen meer, kon men rusten. Maar
+Snepvangers zelf, die niets te doen had, zocht maar telkens om de baan te
+Kunnen op trekken. Hij had in het dorp kennissen gevonden om kaart te
+spelen, maar hield het huis verdoken. Om eens naar de stad te kunnen gaan
+had hij dagen lang de noodzakelijkheid doen uitschijnen van een barometer
+te bezitten. Met zoo'n ding wist men tenminste wat u te wachten stond,
+regen of wind, of men al of niet zijn paraplu moest meesjouwen op de
+wandelingen, die zij niet deden. Hij bracht een Zwitsersch, in hout
+uitgewerkt kastje mee. Was er regen op handen, dan kwam er een paterken
+met een paraplu uit een deurken te voorschijn; kwam er droogte in de lucht
+dan stapte een flierefluiter, een heerken, zomersch uitgedost, uit het
+ander poortje. Zij mochten niet veel plezier aan het ding beleven dat
+meestal het weer aanwees dat geweest was. Ten einde raad wendde Mijnheer
+dringende zaken voor die hem dwongen, dwongen tot zijn spijt, naar de
+stad te gaan. Hij pinkte dan geheimzinnig, noemde terloops M. Boeykens,
+dit zeer kramakkelachtig werd en hem noodig had.
+
+Met danig stoken kreeg men het in _Villa Yvonne_ ongeveer warm genoeg. Het
+kwam wel eens voor dat men in den vroegen avond gewaar werd dat de lampen
+ongevuld waren, en men naar het dorp moest door het vlagend weer voor
+petroleum. 't Was een geploeter door de duisternis over den slijkerigen
+weg! Er was nu niets nieuws meer te ondervinden. Zij wisten wanneer
+er treinen aankwamen, wisten wie voorbij zou stappen, nu een paar boeren,
+straks de matten-leurders van Putte, later nog het werkvolk, zonder den
+heremiet te rekenen, een jonge vent, die wat verder alleen in een huisje
+woonde. Nog slechts een paar autos snorden dagelijks heen en weer met
+kasteelvolk dat ergens, uren van de wereld verwijderd, woonde.
+
+En de winter was bar, en streng, en lang. Amper mocht men het licht van
+den dag aanschouwen. De wind joeg onbarmhartig door de kale boomen, over
+de velden, rukte aan deuren en vensters. De regen zong door dagen en
+nachten zijn eenzaam lied. Dan vroor het weer weken lang of gierden
+sneeuwstormen, zoodat alles blank lag en bedolven. Eens moesten zij
+zelfs een pad graven naar het hekpoortje, zoo lag alles onder den
+dikken sneeuwpels. Teeken van leven kregen zij niet uit de stad, en M.
+Snepvangers waagde zich niet buiten. Met Nieuwjaar bracht de postbode
+Met de dagelijksche krant eenige nieuwjaarkaartjes, wenschen van
+ voorspoed en geluk. Bedrukt spraken zij weer maar hoopvol van de
+lente, van de komende geneugte. De piano werd niet meer aangeraakt,
+de grauwe lucht en de regen stemden te moedeloos. Het pluimvee werd
+een last, men moest het verzorgen ook als men maar liefst bij de kachel
+bleef zitten soezen, en de hond, de grimmige dog, bevuilde het huis.
+
+Was dat nu het schoon rentenieren op den buiten? Zij dachten terug aan
+hun gelukkige bedrijvigheid in de stad, waardoor zij nooit het ellendige
+winterseizoen hadden gevoeld in zijn ijselijke naarheid. Al lengden de
+dagen, zij werden het niet gewaar, en zoo lang het te koud was om buiten
+te zitten konden zij van de mooie dagen niet genieten. In de stad kon men
+ten minste wandelen, door de drukke straten, naar de winkels kijken.
+Sinds de kermis van Putte hadden zij geen bezoek meer ontvangen, al die
+maanden hadden zij geen menschen meer gesproken buiten de dorpelingen,
+en die telden zij niet. Karnaval was nog wel de triestigste dag, want
+zij dachten aan het volk dat zich ginder, onder den lichtgloed der stad,
+wist te amuseeren. Was dat nu rentenieren? Marieken verslond maar al de
+boeken, die zij kon leenen in het dorp. Madame gunde sinds lang niet meer
+aan Snepvangers zijn uitstapjes naar Antwerpen. Het inroepen van M.
+Boeykens mocht niet baten, en de arme man vond geen genoegen meer in de
+bouwgronden van den omtrek, rookte maar verwoed pijp na pijp, zoodat alle
+kamers van tabakrook doortrokken waren. Zoo kwam Goede Vrijdag.
+
+Snepvangers kon het niet langer volhouden. Vandaag moest hij de stad zien,
+hij wou en zou. Aan de koffietafel kreeg hij den gelukkigen inval.
+
+--Het water rijst me over het hart als ik aan schelvisch denk!
+
+--Zoo, wat gedacht, wantrouwde Madame, dat kunnen we niet krijgen in het
+dorp.
+
+--Schelvisch, dweepte Marieken.
+
+--Ik ben ziek van goesting naar schelvisch, droomde Mijnheer.
+
+--Ge kunt bottekens krijgen, misschien ook mosselen, als de vent van
+Bergen-op-Zoom komt!...
+
+--Och!
+
+--Schelvisch, onderlijnde Marieken.
+
+--Kunt gij hem halen? vroeg bits Madame.
+
+--Och, als ik u daar plezier kan mee doen ... Ja dan wil ik wel eens naar
+de vischmarkt gaan.
+
+--Naar de stad!?
+
+--Wel ja, Mama, 't is toch zoo geen reis.
+
+--Wel, ik zal maar gauw gaan.
+
+--Wat vreemde kuren, schuddebolde Madame, die zich verloren moest geven.
+
+En Snepvangers ging met zijn paraplu en zijn vischnet onder den arm.
+Aan het kleine station ontmoette hij de vroolijke menschen, die dagelijks
+naar de stad gingen werken. Hij mengde zich in hun gesprekken, voelde
+zich leven. Een mensch moet toch menschen zien, zich niet van de wereld
+afzonderen! Wat gewoel bood de stad en wat afwisseling! Hij verbeuzelde
+zijn tijd met kuieren en met pintjes pakken in de estaminets, door hem
+vroeger regelmatig bezocht. Hoe prettig zich weer thuis te voelen in de
+beweging der menschen! Ja, de stad was toch wel aantrekkelijk, daar kan
+men, alles wel beschouwd, nog van het leven profiteeren. Het werd middag
+voor hij er aan dacht naar de vischmarkt te gaan. Madame zou zuur zien nu
+hij nog niet thuis was... maar hij was immers man en meester! Kon hij het
+verhelpen dat de tijd hier zoo vlug voorbij ging? God, nu moest de
+schelvisch maar voor het avondmaal dienen. Wat zouden zij smullen. Na
+lang met kennersoogen de kramen te hebben onderzocht, na loven en bieden
+kocht hij twee puur nog levende schelvisschen. Met zijn vischnet in de
+hand en zijn paraplu onder den arm gekneld trok hij nu terug naar het
+station, maar hij wandelde zoo gelukzalig traag dat hij zijn trein
+mankeerde.
+
+Doelloos liep hij over de De Keyserlei, dacht aan het onthaal dat hem
+te wachten stond. Was dat niet een ouwe vriend, de verdierenpikker,
+die daar kwam aangeslenterd?
+
+--Wel verdorie, Snepvangers, zijt gij het? En ik die dacht dat ge reeds
+dood en begraven waart!
+
+--Neen, goddank, maar ik woon buiten...
+
+--Dat wil zooveel zeggen als levend begraven!
+
+--Neen, dat is wat sterk! ...
+
+--Trein gemankeerd?
+
+--Ja.
+
+--Kom, we gaan er eenntje pakken op het weerzien.. Zoo, zoo!
+
+En ze pakten er eenigen op het weerzien, spraken van vroeger dagen,
+van verdierenpikken en gronden, van bekenden en notarissen. Zij hadden
+beiden geluk gehad in het leven, zagen alles rooskleurig in, deden
+joviaal. Voor zij het wisten zaten zij elkaar genoegelijk toe te knikken
+in een hotelzaal. Het was Goede Vrijdag! Zij prezen het lekker vischdiner,
+proefden als twee smulpapen van de gerechten en de wijnen, voelden zich
+behaaglijk zwellen. Wat tafelweelde! Visch te kust en te keur, en wijn,
+witte en roode, beter en meer dan op de beste verkooping. Juist toen zij
+discuteerden waarom taling toegelaten wordt op een vischdiner in den
+Vasten, werd het electrisch licht opgedraaid. Hun oogen knipperden even,
+het tafelgerei schitterde licht helder en zij bemerkten dat de glazen
+leeg stonden.
+
+--Dat mag niet, beweerde Snepvangers als beleedigd.
+
+--Neen, zeker niet! ...
+
+De vrienden kenden uur noch tijd. De "Villa Yvonne" lag zoo ver, en de
+schelvisch was door den garçon ergens weggelegd, als om de zorgloosheid
+te verhoogen. De kreeft werd nu een eenig belangrijk ding, de wijnsoorten
+een oud zwak. Met verteedering dronken zij op elkaars gezondheid, en dat
+spel beviel hen zeer. Bij het nagerecht bestelden zij champagne, sigaren
+en koffie.
+
+--Het leven is schoon, mijmerde de verdierenpikker.
+
+--Dat is het ja... dat is de waarheid, stemde Snepvangers in, vleide
+zich wellustig tegen de leuning van zijn stoel en zag diepzinnig de
+rookwolkjes na.
+
+Hoe lang het geduurd heeft is lastig bij benadering te bepalen en
+Snepvangers heeft zich er nooit rekenschap van kunnen geven. Zij genoten
+nog lang van elkaars aantrekkelijk gezelschap, behandelden alle mogelijke
+onderwerpen, vertelden moppen en fluisterden zinnelijke opwellingen,
+waarbij ze vertrouwelijk knipoogden. Menig glas werd nog gedronken en
+menige dure sigaar gerookt. Wat Mijnheer bijbleef was het vreemd geval
+dat zij ruzie hadden gekregen bij de betaling van dit uitspanningsken.
+Elk wou het gelag voor zijn rekening nemen, maar ten slotte betaalde elk
+Zijn deel en was wat vrijgeviger tegenover den garçon. Deze stopte
+Snepvangers wat in de hand, zijn vischnet met schelvisch en zijn paraplu,
+en dan trokken de vrienden weg met hoogroode gezichten. Tot afscheid
+werd nog een glas gedronken, hier een, daar een, dan ging Mijnheer zijn
+vriend een eindje vergezellen tot aan den tram, want hij meende te
+bespeuren dat deze een klein beetje zattekens was.
+
+Later zeilde hij alleen terug naar het station. Plots was zijn vriend
+verdwenen en nu voelde hij zich danig moe, wou ergens rusten om het even
+waar, zitten en uitrusten.
+
+En hij werd wakker op eene bank onder kale boomen van het Park. Waar was
+hij? Hij rilde van koude, voelde zich ziek, had hoofdpijn. Scheen het
+daglicht? Neen, 't was de lantaarnschijn. Hoe laat was het nu wel? Even
+zien. Maar hij vond zijn uurwerk niet in zijn zak, tastte instinctmatig
+naar zijn geldbeugel. Ook weg. God wat beteekende dit nu! Zijn blikken
+zochten rond, zijn regenscherm, zijn zijden regenscherm met zilveren
+kruk, eveneens spoorloos verdwenen. Voor zijn voeten echter lag het
+vischnet met de schelvisschen, besmeurd door het slijk. God! kon hij
+zijne vijf zinnen maar eens bijeenrapen! Wat zou hij doen, wat zou hij
+zeggen? Zoo'n avontuur moest aan hem overkomen, aan een deftig getrouwd
+rentenier, aan den eigenaar der "Villa Yvonne"!
+
+Zeer verlegen stond hij recht, onthutst raapte hij zijn vischnet op, liep
+de stad in. Hoe nu naar huis gesukkeld waar men angstig op hem zat te
+wachten in den nacht? Zij zouden natuurlijk niet kunnen slapen, het huis
+doorloopen en bang het ergste ongeluk vreezen Hij moest ook om schelvisch
+gaan, Marieken moest ook aandringen alsof haar moeder niet meer verstand
+had... Maar het dwaaste van al, M. Snepvangers moest ook eens
+buitensporigheden bedrijven, zich te buiten te gaan, Goeden Vrijdag
+vieren! Te laat beklaagd oude zot! Wat nu aangevangen?
+
+Hij ging M. Boeykens spreken, zou hem alles biechten en die zou wel raad
+weten om de ruzie te vermijden in zijn huishouden, wie weet en
+echtscheiding kunnen beletten!
+
+Suf stond hij voor de woning van den notaris te wachten tot het licht
+werd. Tot zijn verbazing werd plots de poort geopend en liep de knecht hem
+op het lijf.
+
+--Hoe weet gij het nu al? vroeg de knecht verwonderd.
+
+--M. Boeykens?...
+
+--Ja, zoo plots... ja hij was wel niet goed, maar niemand kon zich daaraan
+verwachten.... Saluut... tot weerziens.
+
+M. Snepvangers oogde den knecht na, die haastig voortliep in den nacht. Nu
+kon hij plots zijn vijf zinnen bijeenrapen! Hij had wel kunnen jubelen van
+verrukking, nu was hij gered, nu kwam alles in orde. Hij had immers zijn
+kaartje nog om weer te keeren?
+
+Met den eersten trein trok hij naar Capellen. De nacht lag nog over de
+velden, en in de verte scheen het licht in de "Villa Yvonne". Hoe meer hij
+naderde hoe luider de hond begon te blaffen. Het tuinpoortje knarste open,
+uit de open deur viel het helle licht. Hij hoorde geklaag en geschrei,
+gesnik en gejammer, keek niemand aan, zag strak en wezenloos voor zich
+uit. In de keuken liet hij zich zuchtend op een stoel neerzakken, den
+schelvisch vóór de voeten.
+
+Een oogenblik hoorde men de stilte, dan zei hij langzaam, met tranen in de
+stem:
+
+--M. Boeykens is dood!
+
+--Maar wij blijven hier niet langer... wij hebben duizend angsten
+uitgestaan, zei Madame tot rouwbeklag.
+
+--Alleen in den nacht, zuchtte Marieken, alleen in den triestigen
+buiten...
+
+--Ja, 'n mensch weet nooit wat er gebeuren kan, beaamde Snepvangers
+nederig en treurig, zoo 'n goede man... Het buitenleven is toch niet zoo
+schoon als men denkt... Voor mij is het niks... ik ben niet bang... Ik
+ben heelemaal van streek... 't heeft me danig gepakt.
+
+--We zullen maar gauw koffie drinken, meende Madame.
+
+Elk der huisgenooten was als ontlast. De oplossing was gekomen, zonder dat
+een hunner zijn weerzin voor het landleven had moeten te kennen geven,
+zijn verlangen had moeten toonen naar de loszinnige geneugten van de stad,
+die zij voor maanden met zooveel genot hadden verlaten en belasterd. Zij
+hadden genoeg van de stijve deftigheid, wenschten maar liefst te gaan
+rentenieren in de oude buurt waar het zoo gezellig was, waar de menschen
+en straten hen zoo bekend waren, waar zij meetelden in het leven, waar
+muziek was en bedrijvigheid, en waar zij nooit onder de drukkende
+afzondering, de eenzaamheid zouden lijden. Marieke peinsde daarbij
+stillekens aan het huwelijk, en Mijnheer aan zijn parapluie en zijn
+uurwerk. Bij het eerste schemeren van den dag was M. Snepvangers
+bezig achter het tuinhek een paal op te richten waaraan een bordje
+bevestigd was, vermeldende met onzekere, zwarte letters: _Villa te huur
+of te koop_.
+
+
+
+
+HOOFDSTUK II
+
+LIEFDE EN ANDERE ONRUSTIGHEID.
+
+
+De familie Snepvangers woonde weer in de stad. Het renteniershuisje in de
+Hobokenstraat was kraakzindelijk. Het geveltje, frisch in de verf, was
+versierd met kolommetjes en grillig loofwerk, op het balcon prijkte een
+lange vlaggestok en op de witgeschilderde deur blonk de geelkoperen
+naamplaat. Binnen hielden Madame, Marieken en de werkvrouw met
+dagelijksche zorg alles helder aan kant en vrij van stof. In de
+achterkamer stond de piano, in de veranda, die als huiskamer diende, kefte
+een zwart spitsken, het salonneken aan de straat werd slechts voor
+vreemden geopend.
+
+Het tuintje, een voorschoot groot, bood Snepvangers en zijn dochter
+gelegenheid tot tuinieren. Het geurde en fleurde er met bonte bloemen en
+riekende kruiden, terwijl een sappige wijngaard zijn ranken schoot onder
+het glazen afdak.
+
+'s Morgens vroeg stond Snepvangers op den drempel der woning zijn pijp te
+rooken, liet het hondje zijn ochtendwandeling doen; wanneer de melkboer
+kwam, nam hij het pannetje aan, trok dan aan de huisbel om Madame en
+Marieken te wekken. De dames kwamen gekleed beneden, want na het ontbijt
+ging Madame in de buurt winkelen en speelde Marieken piano, terwijl
+de werkvrouw den boel in orde bracht.
+
+Snepvangers knutselde in het tuintje, las andermaal de gazet van den
+vorigen avond, kleedde zich dan voor de wandeling. Zijn barometer gunde
+hij geen blik meer, in de stad was dat overbodig, en daarbij nam hij, uit
+louter voorzorg, haast altijd zijn zijden regenscherm mee. Elken dag had
+hij zijn afwisselende stamlokalen waar hij een pintje of een borreltje
+dronk en over de stadsnieuwsjes en het weer redekavelde. In de buurt
+bezocht hij "De Koning van Spanje", "Het Zwart Paard", "De Paardenwei",
+"Sint-Jacob", "De drij Kauwkens", verder in de oude stad "De Klok",
+"Het Gulick", "Het Koningsken", "Het Nachtlicht", "De Boer van Tienen",
+"De Wildeman", "Het Schuttershof", "De Oude Sint-Jan", "De Gouden Kroon",
+De Kolkoensche Haan", "De Zeven Provinciën". In de week dronk hij garsten,
+'s Zondags, in de buurt van het station, verkoos hij uitheemsche bieren.
+
+Klokslag één was hij thuis voor het middagmaal, ving dan een uiltje, ging
+daarna naar de roepzaal, waar hij, bij gelegenheid, nog een paar centen
+verdiende, trof er zijn vriend aan, den verdierenpikker. Samen keuvelden
+zij dan over eigendommen, gronden en centjes verdienen. Rond acht uur kwam
+hij voor het avondmaal. Madame vertelde van menschen die zij ontmoet had,
+van koopjes en buurtnieuws, Marieken verslond de feuilleton en zalig
+genoot Snepvangers. Later las hij de gazet, terwijl zijn vrouw kousen
+stopte en Marieken weer piano speelde. Op Vrijdag en Zaterdag gingen de
+vrouwen niet op boodschappen uit, er werd gekuischt en geboend en
+Snepvangers ging, na het avondmaal, kaarten in "De Klok."
+
+Maar de Zondag werd, naar ouden trant, bijzonder gevierd. De familie trok
+de beste kleeren aan en 't was vette keuken. De schrale Madame in haar
+ruischende zijde stapte links van haar dikken echtgenoot naar de kerk. Op
+zijn buikje bengelde de zwaar gouden ketting en zijn zijden hoed stond
+achterover in den nek. Zijn hoogroode, gladgeschoren tronie glom van
+zelfvoldaanheid. Marieken, naar de mode gekleed, ging aan zijn
+rechterkant, in stille bewondering voor haar papa. Hij was zoo'n
+tegenstelling van mama, hij was een klein vetzakje, een joviaal
+rentenierken, dat veel menschen kende en groette. Doch zij geleek veel aan
+mama, was sprietmager, hetgeen haar ergerde en soms verbitterde.
+
+Na de hoogmis wandelden zij naar de bloemenmarkt op de Groenplaats, zagen
+het volk uit Onze-Lieve-Vrouwekerk door de spitskar trekken, volgden mee,
+langs de Schoenmarkt en de Meir, door de Leysstraat, naar de De Keyserlei.
+Daar dronk men ergens een pot Münchener, waarbij Mijnheer de bekenden
+groette en de dames critiek uitoefenden over kleeding en menschen. Na deze
+eerzame en onschuldige uitspanning ging men eten, wat dutten, trok dan
+weer op wandeling, kwam thuis om te avondmalen, keerde opnieuw om te
+luisteren naar het concert in den Dierentuin of bezocht men de feesten en
+vertooningen in den Burgerskring, waar de vrouwenrollen ook door mannen
+werden vervuld.
+
+Aan deze ordelievende, deftige levenswijze brachten de seizoenen met wind
+en regen soms lichte afwijkingen, zoodat de dames thuis bleven, geen
+onderhoudende en opwekkende critiek konden voeren, en Mijnheer alleen zijn
+stamlokalen bezocht.
+
+Het leven was schoon in zijn effen uitzicht, zonder ontroering, zonder
+slag of gebeurtenis. Alleen Marieken had vlagen van droefgeestigheid,
+wanneer zij dacht aan getrouwde vriendinnen. Dan was zij onhandelbaar,
+had scherpe woorden. Mijnheer zorgde dan dat het hondje niet onder de
+voeten liep. Madame peinsde, terwijl zij de dampende potten in de keuken
+bestaarde, aan de kennissen die als schoonzoon welkom hadden kunnen zijn.
+Marieken ging naar de dertig.
+
+Zekeren avond in de lente had het echtpaar een belangrijk gesprek in de
+slaapkamer.
+
+--Marieken heeft weer leelijk haar kuren!
+
+--Ja, mama, bevestigde Snepvangers bekommerd.
+
+--Snepvangers, zei Madame besloten, ik heb er lang over nagedacht ...
+Marieken moet trouwen.
+
+--Ja, mama, gaf hij onderdanig toe, maar met wie?
+
+--Dat weet ik juist niet, zuchtte zij: wij moeten uitzien naar 'n
+treffelijken burgersjongen!
+
+--Ja!
+
+--Gij kent zooveel menschen....
+
+--Ja!
+
+--Ik zal mijn best doen, beloofde Snepvangers, terwijl hij in de
+echtkoets stapte.
+
+--Hij nam den verdierenpikker in zijn vertrouwen, die de zaak niet te
+zwaartillend onderzocht. De beste koeikens zoekt men op stal, maar toch
+moeten de liefhebbers ze weten staan. Hij zou eens rondzien, maar nu had
+hij Snepvangers over iets gewichtigs te onderhouden.
+
+--'t Is geen politiek en toch politiek, Snepvangers.... Tegenwoordig is
+alles politiek om de kiezers te lokken en stemmen te winnen. Katholiek en
+liberaal, uit schrik voor de socialisten, houden het werkvolk tot
+vriend... alles voor den werkman, en de burgers worden vergeten....
+Dat kan niet blijven duren, dat mag niet? Wij willen het hekken aan den
+ouden stijl houden, de belangen der neringdoenden behartigen....
+
+--Wie zijn wij?
+
+--Wij? De bond der neringdoenden!... Wij willen ons woordje te zeggen
+hebben  in het Bestuur.... Wij zijn onpartijdig in ons belang, liberaal
+en katholiek en democraat kan meedoen wanneer zij het goed meenen met de
+belangen der kleine burgers en neringdoenden! Wij strijden tegen
+cooperatieven en naamlooze maatschappijen, willen de nering bevorderen,
+ons beschermen door goede wetten.... Recht door zee, willen wij; de
+neringdoenden zijn den politieken winkel beu.... En nu vraag ik u of ge
+meedoet.... Ge zijt een onafhankelijk man, een rentenier, en zoo'n mannen
+hebben wij noodig, wij, handelaars, wij, ambachtslieden en eigenaars!
+
+--Ik heb me nooit met politiek bemoeid, opperde Snepvangers, ik ben van
+den ouden eed en ga naar de kerk.
+
+--Dat is geen beletsel.... Wij zijn met veel goede katholieken, maar wij
+vergeten ons belang niet.... Het is geen geuzenbond, maar eene vereeniging
+om onze stoffelijke--ja stoffelijke, dat is het woord van den
+President--belangen te verdedigen.
+
+--Zijt gij reeds lang lid?
+
+--Ik? Een paar weken, maar op de vergadering werd het zoo klaar
+uiteengezet. Er zijn knappe bollen bij, mannen die het goed kunnen zeggen,
+en 't staat allemaal in de gazet _De Noodkreet_. Ik heb seffens aan
+u gedacht!... Dat was nu iets voor Snepvangers, iemand die zelf affaire
+heeft gedaan, bij een notaris gewoond heeft en dus al de knepen kent,
+onafhankelijk is! Den President heb ik over u gesproken en hij vond dat
+wij mannen van uwen aard noodig hebben voor den gemeenteraad en voor den
+provincieraad!...
+
+--Hm! Te veel eer; ik ben maar 'n simpele burger, geen advokaat, meende de
+gevleide Snepvangers.
+
+--Wij willen juist geen advokaten, maar mannen van ons... geen
+praatjesmakers, maar mannen waarop wij rekenen kunnen.
+
+--Lid wil ik wel worden... maar de rest blijft onder ons... ik kan dat
+niet aannemen, ik houd van de rust, ik houd veel van de rust... dat moeten
+jonge mannen doen, die van den spanaard gesneden zijn.
+
+--Snepvangers, ik bedank u namens den Bond voor uwe bijtreding, die wij
+hoogschatten, zei de verdierenpikker langzaam en plechtig, laat er ons nog
+een pint op drinken; maar één ding zeg ik u: met snotters en
+tafelspringers zijn wij niet gediend, wij willen ernstige mannen!
+
+Na dit vekwikkelijk gesprek keerde Snepvangers mijmerend huiswaarts.
+Geheimzinnig hmde hij aan tafel, liet soms zijn vork zakken om zich even
+in zijn toekomstdroomen te verdiepen.
+
+--Papa, wat scheelt er toch? ondervroeg Marieken, wier kuur weer voorbij
+was.
+
+--Och, kind!
+
+--Awel ja, Snepvangers, ge doet zoo vreemd, wat is er gebeurd?
+
+--Och, mama, nu willen ze mij met alle geweld naar den gemeenteraad
+zenden!
+
+--Zijt ge zot, Snepvangers? Daar zenden ze andere kleppers, die daar iets
+kunnen vertellen!
+
+--Dat weet ik niet, mama; ik ben onafhankelijk, ik ken veel menschen, ik
+ben zoo geen wauwelaar van een advocaat, maar ik heb veel ondervinding
+en er zetelen er anderen dan Snepvangers.... De neringdoenden willen mij
+absoluut, verklaarde hij behagelijk.
+
+--Och Papa dat zal aardig zijn als ze bij u komen bellen voor plaatskens
+op 't stadhuis, en als we gevraagd worden op de feestjes...
+
+--Ja, maar zoo ver zijn we nog niet!
+
+--Pas maar goed op, de politiek kost centen en ik geloof daar nog niks van
+dien gemeenteraad, waarschuwde Madame.
+
+--Och ik weet nog niet of ik aannemen zal!
+
+--Maar Papa toch!
+
+--Ja, als ik den Bond en de President daarmee een plezier kan doen, en
+als de leden er dan erg aan houden, dan zal ik mij nog eens bedenken...
+
+Van dat oogenblik af werd het leven voor Snepvangers vol belangrijke
+vraagstukken en tijdroovende bezigheden. Madame kon alleen over de kuren
+van haar dochter nadenken en het heilmiddel opsporen. Spoedig was hij
+zijn propagandavocabulaar meester, en met den verdierenpikker was hij een
+ijverig ronselaar voor nieuwe partijgenooten. Menigmaal gebeurde het nu
+dat de zachtmoedige, vredelievende Snepvangers in geweldige herbergtwisten
+gemengd werd. Drukker bezocht hij zijn herbergen en wanneer hij dan, een
+beetje zwaar van bier, rook en welsprekendheid naar huis toog, kwam soms
+wel zijn rustig gemoed in opstand, doch telkens dacht hij aan den
+gemeenteraad.
+
+Om in breederen kring de aandacht op "zijnen" Bond te vestigen liet hij
+zich als eerelid opnemen in de onpartijdige fanfarenmaatschappij "De
+Broedermin". Een paar dagen later werd hij eerevoorzitter van een
+Vogelpikvereeniging in de buurt "De Lustige Pikkers" en van de
+tonmaatschappij "De Moedige Spelers", nam het voorzitterschap aan van
+"De Gezworen Spaarders", liet zich afgevaardigde kiezen van een
+duivenkring in het "Algemeen Verbond" en ondervoorzitter der liefdadige
+vereeniging "Nood baart Troost".
+
+Dat kostte slechts pinten, goede woorden en centen. De uitslag was
+schitterend. Madame, die niet erg ingenomen was met de nieuwe
+levensinrichting, werd overbluft en stormenderhand gewonnen.
+
+Bij fakkellicht werd het nieuwe eerelid door zijn fanfare een serenade
+gebracht, en afgevaardigden van de verschillende vereenigingen, hiertoe
+door den verdierenpikker aangezet, brachten complimenten en bloemen.
+Madame was ontroerd door het onverwachte.
+
+Marieken gloeide van trots en Snepvangers stond met milde eenvoudigheid
+te genieten van dit voorsmaakje der toekomstige glorie. Hij trakteerde
+op wijn de afgevaardigden die zich in het salon en de eetkamer verdrongen,
+liet de muzikanten in de kroegen der buurt drinken op zijn kosten.
+Redevoeringen prezen zijne liefdadigheid, zijn zin voor kunst en muziek,
+zijn burgerdeugd en zijn liefde tot het volk, zijn vaderschap en zijn
+goedheid.
+
+Tegen zooveel beeldsprakige ophemeling voelde hij zich niet bestand, het
+verteederde hem en hij geloofde in zijn eigenwaarde. Hij gaf een wenk aan
+den President van den Bond en aan den verdierenpikker die de glazen
+volschonk als trouwe regisseur van het spel.
+
+"Mijne heeren, zei hij, het glas beeft mij in de hand bij zooveel
+sympathie die mij betuigd is geworden... Ik kan het niet zoo met
+stadhuiswoorden zeggen, maar 't komt uit mijn hart, onze stad heeft
+onafhankelijke mannen noodig om te strijden tegen bazars en cooperatieven,
+tegen Tietz en bakkerijen die het brood stelen uit den mond van den
+neringdoende!...
+
+"Ik verklaar volmondig fier te zijn als lid van den Bond der neringdoenden
+waarvan de President mij de eer aandoet aanwezig te zijn op deze betooging
+die niet mij, maar onze heilige princiepen treft... Dank, vrienden,
+dank... 't Is een steun in den strijd die mij zal aanzetten om nog meer
+te vechten... Ik bedank u allemaal uit den grond van mijn hart, vooral den
+vriend die ik jaren ken en die mij den weg gewezen heeft naar den Bond!...
+Mijne heeren, nog eens op de gezondheid. Leve de neringdoenden! Leve de
+burgerij."
+
+Uitbundig werd hij toegejuicht tot buiten de Brabançonne weerklonk.
+
+--Hij heeft het goed gelapt, fluisterde de President tot den
+verdierenpikker, 't is een schoone propaganda-avond. Toen in de verte de
+muziek wegstierf en het rumoer in de straat opgehouden had, zat de familie
+nog, stil van opgetogenheid, te luisteren onder het gaslicht. Madame kloeg
+niet eens over het bevuild tapijt noch over den mildgeschonken wijn.
+Marieken kwam het eerst tot de werkelijkheid terug, draaide de overbodige
+lichten uit, nam de glazen weg.
+
+--Wij moeten den President onze klandisie gunnen, oordeelde Madame.
+
+--Ja Papa, steunde Marieken.
+
+--Maar wij hebben niks noodig, de dakgoten zijn in orde!...
+
+--Wij moesten een bad koopen, een bad hebben al de rijke menschen.
+
+--Een bad?
+
+--Een bad, herhaalde ook de verbaasde Madame, en voor wat? Wat zullen
+wij daarmede aanvangen, en waar zullen wij het zetten?
+
+--Wel, Mama toch, op de kamer boven de keuken.
+
+--Maar wat zullen wij met een bad doen? Pleitte Snepvangers.
+
+--Wel, ons wasschen, Papa!
+
+--Ik wasch me alle dagen kind, maar in een bad, denk eens na!
+
+--Een toekomstig gemeenteraadslid die geen bad in huis heeft... de
+menschen moesten het weten.
+
+--Ja daar is toch iets voor te zeggen, Snepvangers.
+
+--Maar Mama, dat kost veel geld.
+
+--Die over den hond kan, kan over den staart... Wij zullen eens naar
+den President gaan kiezen.
+
+'s Anderen daags trokken de moeder en de dochter naar de Melkmarkt, De
+President was niet thuis, maar zijn vrouw, een pronte, zwaarlijvige en
+praatlustige vrouw ontving. De serenade was haar stokpaardje. Haar man
+had er niet kunnen over zwijgen, en Craen was niet makkelijk. Zij kende
+de dames van in de Zoologie te zien, en Marieken had ze altijd zoo'n
+aardig meisje gevonden. Het gezellig gesprek werd in den winkel gevoerd.
+Madame Snepvangers zat in een ziekenstoel, Marieke op een tentoongesteld
+porceleinen kuipje met mahoniehouten deksel. Madame Crean leunde tegen
+een badkuip en zag zich weerkaatst in den ovalen spiegel van een lavabo.
+
+Toen het onderonsje gestoord werd door winkelbezoek had men nog geen
+badkuip gekozen, niet eens bekeken. Volgens afspraak zou men den volgenden
+Zondag op koffievisiet komen met Snepvangers. Er was geen haast bij, en
+de man moest maar meekiezen.
+
+De familie Snepvangers genoot de ongewone ontroeringen van nieuwe
+betrekkingen en verrassingen. Het leven had gebeurtenissen. De politiek
+bood zeer aardige uitzichten, ook voor de dames. Slechts een ding
+werd opgeofferd op het altaar der neringdoenden: het prettig kuieren en
+winkelen bij Tietz.
+
+Zij togen dus naar de Melkmarkt en werden luidruchtig verwelkomd door den
+stevigen loodgieter en zijn gade. De President voerde het gezelschap in
+het salon boven den winkel, waar men op rood-fluweelen stoelen rond de
+koffietafel plaats nam. Terwijl men boterkoekjes en krentenbroodjes naar
+binnen werkte en ontelbare kopjes koffie dronk, zoodat de meid tweemaal
+moest opschenken, vertelde Madame Craen haar levensloop. Zij waren
+kleintjes begonnen. De President deed toen zelf de karweikens op de
+daken, maar 't was hen mee gevallen, hun eenige zoon hadden zij in
+een floreerende zaak geplaatst nadat hij gestudeerd had voor
+apotheker-drogist. Zij bleven maar in d'affaire uit gewoonte en uit
+schrik dat zij het rentenieren niet zouden gewoon worden.
+
+--Ja, dat hebben wij ook ondervonden... en wij waren naar buiten gaan
+wonen.
+
+--Spreek mij van geen buiten. Madame Snepvangers, ik ben er bang
+'s avonds.
+
+--Wij waren ook blij terug in de oude buurt te zijn, en voor Marieken was
+het ook te triestig!
+
+--Natuurlijk, een jong meisken!... Seffens komt onze jongen een goedendag
+zeggen, en dan is er zoo wat jonkheid bijeen... In zijn affaire kan hij
+zoo moeilijk weg ... ge weet wel _De Gaper_, op de Torfbrug, bekend
+om het vliegenpapier ...
+
+--Och zoo, dat is uw zoon! Marieken, daar koopen wij onze borstels en
+opneemvodden.
+
+--Ja, onze jongen is werkzaam en braaf, maar ... zoo'n toonbeeld moest
+een vrouw hebben, ook voor d'affaire. Maar hij zegt geen tijd te hebben
+om er een te zoeken, dat hij nog jong genoeg is ... hij is nu
+drie-en-dertig.
+
+Nu de dames zwegen en peinsden na, luisterden naar de mannen, die in
+politiek verdiept, eikaars vernuft en wijs inzicht waardeerden.
+
+--Zouden wij niet eens in den winkel gaan zien? stelde Madame Snepvangers
+voor.
+
+Gedwee volgden de mannen, doch staakten geen oogenblik het onderhoud.
+Madame Craen noemde prijzen van badkuipen, waterketels, lavabos, gemakken,
+raamde de kosten van plaating.
+
+De belangrijke mededeeling werd onderbroken door de komst van den
+drogist, een mager jongmensch met bleek gelaat. Hij had een scherpen neus,
+waarop een gouden bril zijn flauw-grijze oogen beschermde.
+
+--Dat is nu onze Antoine..., het eenig kind dat over bleef van de vier ....
+Antoine, dat is de familie Snepvangers, waarover wij gesproken hebben.
+
+De drogist zei hoe aangenaam het hem was te mogen kennismaken met de
+familie, pluisde onderwijl aan zijn vlasblond geitenbaardje.
+
+De badkuip werd vergeten. Antoine had zijn winkel gesloten en bleef in
+den familiekring die, in het salon, den wijn van den President proefde.
+Marieken, na lang pramen, bespeelde de piano die anders nooit geopend
+werd. Het was er zoo gezellig dat de familie niet weigeren kon te
+blijven avondmalen. Men was reeds als thuis tusschen oude vertrouwde
+vrienden. De oude heeren zaten in hun hemdsmouwen, en hun hoogroode,
+glimmende gezichten knikten elkaar mild toe onder het gaslicht.
+
+De drogist zong nu, begeleid door Marieken, met lichte tenorstem een
+paar fransche romancen. Plots gaf hij zijn Vlaamsch gezindheid lucht:
+
+
+Zij zullen hem niet temmen,
+Den fieren Vlaamschen leeuw,
+Al dreigen zij zijn vrijheid
+Met kluisters en geschreeuw...
+
+
+Het begeesterd gezelschap zong het refrein mee. Maar na den ernst kwam de
+losgelaten leute, die de ouderen lang vergeten strophen in het geheugen
+riepen uit den tijd toen zij ook nog zongen of luisteren gingen naar de
+zangers in de zanglokalen aan de Werf. De president viel in met:
+
+
+  "Vaarwel, schoon lief, de tambour slaat,
+  vaarwel, ik word soldaat."
+
+
+Snepvangers kende slechts
+
+
+  "Er is gebeurd bij den pastoor van Heylen,
+  een wreede moord, een groote schelmerij."
+
+
+Madame Craen zong sentimenteel
+
+
+  "Wat was zij schoon, de blonde maagd,
+  in 't blanke balgewaad."
+
+
+en Madame Snepvangers won den bijval met het guitig-onfatsoenlijke:
+
+
+  "Want Sint-Nicolaas dat is een man
+  Die al de meiskens troosten kan
+  Hij brengt voor ieder verdriet of geluk
+  Maar ieder meisken krijgt heur stuk!"
+
+
+Verhit danste men hand aan hand rond de tafel en keelde
+
+
+  "Waar kan men beter zijn,
+  dan bij de beste vrienden."
+
+
+'s Anderendaags was Marieken zeer teruggetrokken, en Madame voelde zich
+katterig, wat zij toeschreef aan de gebakken aardappelen en de te vette
+hesp!
+
+Beiden waren een beetje verlegen met hun ongewone, dwaze luim van den
+vorigen avond.
+
+Alleen Snepvangers gebaarde van niets, deed zijn dagelijkschen
+propagandatocht door de herbergen. Hij had andere katten te geeselen,
+werkte voor de partij die reeds met de aanstaande verkiezingen in het
+strijdperk zou treden. De loodgieter had hem nu zelf de stellige
+verzekering gegeven dat hij kandidaat zou gesteld worden.
+
+       *       *       *       *       *
+
+Veertien dagen later ontving men het tegenbezoek, dat even prettig afliep.
+De President loofde de keuken van Snepvangers; nooit had hij zoo smakelijk
+Konijn gegeten. Antoine bleef in Mariekens nabijheid aan de piano. Madame
+Craen achtte Snepvangers een wijnkenner. Een lichte roes woog op allen en
+gaf het leven een rozig-leutig aanschijn.
+
+--Ik heb onzen Antoine nog nooit zoo gezien, fluisterde Madame Craen.
+
+--En Marieken dan... dat is de jonkheid, zuchtte Madame Snepvangers.
+
+--Waar is onze tijd gebleven! treurde de loodgieter.
+
+--Och, wij zijn ook nog kleppers, blufte Snepvangers, en klopte zijn zich
+verwerende vrouw op de knie.
+
+Ook ditmaal liet de opwinding een beetje haarpijn achter, en Madame streek
+suf over de platte blessen. Zij was blij toen alles weer opgeredderd was
+en een kalmer uitzicht bood. Marieken liep neuriënd en bedrijvig rond en
+de rustelooze Snepvangers was reeds vroeg de baan op.
+
+De zomerconcerten in den dierentuin brachten de vrienden geregeld samen.
+Het was een meer ingetogen verzet; de mannen hielden eindelooze redenaties
+over de verkiezingen en de middelen om _De Noodkreet_ overal te
+verspreiden; de vrouwen fezelden over het huishouden en over de menschen
+die rond hen zaten. Antoine en Marieken zwegen, luisterden aandachtig naar
+de muziek die versmolt met het geruisch der voetstappen van de
+rondwandelende meisjes over den kiezelgrond.
+
+--Dat zoekt allemaal 'n vrijer, meende Madame Craen, dat loopt in de
+spitskar om zich te laten zien.
+
+--Dat heeft Marieken nooit gedaan, weerde zich Madame Snepvangers.
+
+In de pauze gaf Antoine zijn muziekbeschouwingen ten beste, de vaders
+bestelden een nieuw glas en vonden het lekker zitten onder de boomen. Na
+het concert werden de Snepvangers door hun vrienden naar huis gebracht.
+Antoine en Marieken liepen voorop, soms wel gearmd, gevolgd door de
+moeders, en op afstand door de politiekers.