unsupervised-language-detection 0.0.1

data/Gemfile

@@ -0,0 +1,4 @@
+source "http://rubygems.org"
+
+# Specify your gem's dependencies in unsupervised-language-detection.gemspec
+gemspec

data/README.md

@@ -0,0 +1,28 @@
+# What?
+Given a set of strings from different languages, build a detector for the majority language (often, but not necessarily, English). More information on the algorithm [here](http://blog.echen.me/2011/05/01/unsupervised-language-detection-algorithms/).
+
+# Example
+
+	training_sentences = File.readlines("datasets/gutenberg-training.txt")
+	detector = LanguageDetector.new(:ngram_size => 3)
+	detector.train(30, training_sentences)
+
+	puts "Testing on English sentences..."
+	true_english = 0
+	false_spanish = 0
+	IO.foreach("datasets/gutenberg-test-en.txt") do |line|
+	  next if line.strip.empty?
+	  if detector.classify(line) == "majority"
+	    true_english += 1
+	  else
+	    puts line
+	    false_spanish += 1    
+	  end
+	end
+	puts false_spanish
+	puts true_english
+	
+![Example](https://img.skitch.com/20110303-qfrnb8gstgheh4xech4iutfskd.jpg)
+
+# Demo
+See a demo [here](http://babel-fett.heroku.com).

data/Rakefile

@@ -0,0 +1,2 @@
+require 'bundler'
+Bundler::GemHelper.install_tasks

data/datasets/gutenberg-test-du.txt

@@ -0,0 +1,1224 @@
+De Generaal trok zijn handschoenen uit, liet zijn monocle zakken terwijl
+Snepvangers zijn pint leegdronk, tegenover hem plaats nam en de garçon het
+Groene dominobord en de steenen bracht.
+
+Met zijn witte, mollige vrouwenhanden, streek de Generaal over de zwarte
+dominoruggen. Een opaal glom in zijn gouden ring aan den linkerpink.
+
+--En hebt ge geen last gehad, prevelde Snepvangers.
+
+--Last?
+
+--Ja, als Generaal meen ik....
+
+--Och neen... Ik kreeg mijn pensioen toen de oorlog pas aan gang was... in
+September...
+
+--Dat is veel beter, meende Snepvangers met overtuiging.
+
+--Ik had veel liever meegevochten, Mijnheer Snepvangers, maar er werd
+geintrigeerd... en ik had last van gebarsten aders in de beenen...
+
+--Lang gediend, Generaal?
+
+--Als kind reeds in de soldatenschool... haast vijftig jaar militair
+geweest. Nu is er vooruitgang voor de jongeren... les jeunes... zij zullen
+weten wat oorlog is... Opgepast, Mijnheer Snepvangers!
+
+Het spel begon en de Generaal werd zoo stom als een visch. Snepvangers
+hield de mollige handen in het oog en de roomkleurige bovenkant der
+domino's, waaruit een koperen pinneken stak. De steenen sloten telkens
+met doffe tikjes aaneen.
+
+Tot welgevallen van zijn medespeler verloor Snepvangers twee spelletjes.
+Dan haalde de Generaal zijn gouden repetitiehorloge uit zijn vestzak.
+
+--Ik moet weg, Mijnheer Snepvangers, betreurde hij, een bezoek bij een
+dame...
+
+--En die mag men niet laten wachten, meende Snepvangers welwijs.
+
+--Natuurlijk, zei de Generaal schalks, komt u hier meer?
+
+--Af en toe, loog Snepvangers.
+
+--Komt ge morgen?... Twee partijtjes... niks meer...
+
+--Volgaarne, Generaal! Neen, ik verlies... ik betaal...
+
+De oude Generaal trok zijn zeemlederen handschoenen aan, nam hoed en stok,
+groette en ging.
+
+Opgewekt wandelde Snepvangers naar de Torfbrug waar hij zijne vrouw moest
+afhalen.
+
+--De oorlog zal lang duren, verklaarde hij een beetje ijdel.
+
+--Wie zegt dat? vroeg Antoine uit de hoogte.
+
+--Iemand die het weten kan... een vriend!
+
+--Een vriend van u!
+
+--Ja, Antoine, een Generaal!
+
+--Een Generaal, wantrouwde Antoine...
+
+--Ja, Generaal van den Bergh... en dat is de eerste de beste niet!
+
+--Waar woont die Generaal, Papa?
+
+--Ieverans op 't Zuid tegen het Justiciepaleis, verweerde zich
+Snepvangers.
+
+--Ik wist niet dat ge een Generaal kendet... Ge hebt er nooit over
+gesproken...
+
+--Ik heb er nooit aan gedacht er over te spreken... maar ik speel nog al
+eens domino met hem in 't café... hij spreekt Gentsch...
+
+Dagelijks speelde hij voortaan domino met den Generaal. Soms gingen zij
+samen wandelen naar het Nachtegalenpark. De galante Generaal waardeerde
+zijn vriend voor zijn geduldig toeluisteren wanneer hij militaire
+aangelegenheden besprak. Hij was een vereenzaamd man die met zijn oude
+zuster onder een dak woonde. Van garnizoen naar garnizoen had zij hem
+gevolgd en nu leefden beiden stillekens onder vreemde menschen.
+Snepvangers zag in hem een toonbeeld der voorname wereld. Hij zwoer bij
+de woorden van den Generaal, droeg ook handschoenen wanneer hij naast hem
+liep en knikte diepzinnig bij elk betoog. Wanneer Antoine iets zei, haalde
+hij er maar telkens eene ware of eene ingebeelde meening van den Generaal
+bij te pas, wat niet naliet Antoine te hinderen.
+
+In het najaar zaten beide heeren menigmaal te kijken naar de zwanen die
+op den parkvijver dreven.
+
+--Aristocratische vogels, zei de Generaal.
+
+--Zij hebben lange halzen, bemerkte Snepvangers.
+
+--De bladeren vallen al van de boomen, nam de Generaal waar.
+
+--'t Schoon weer zal gauw gedaan hebben, en dan krijgen wij weer regen en
+wind...
+
+--Ja, Snepvangers, het schoon weer... maar dat komt nog eens terug...
+toekomend jaar... maar de schoone tijd komt nooit terug zoomin als onze
+jeugd...
+
+--Meent ge dat, Generaal?
+
+--Weet ge wat de schoone tijd was, Snepvangers?... Toen ik onderluitenant
+was en in garnizoen lag te Dendermonde...
+
+--De meisjes, fluisterde Snepvangers.
+
+--En de bals en de oefeningen... de kameraden... en later toen ik kapitein
+was en te Luik verbleef... en nog later als majoor op de manoeuvres... en
+toen ik kolonel was te Oostende en 's zomers de koning mij feliciteerde
+omdat mijn regiment zoo prachtig marcheerde...
+
+--En toen ge gedecoreerd werd, vulde Snepvangers aan die reeds meermaals
+deze ontboezeming gehoord had.
+
+--Ja, droomde de Generaal.
+
+--En als uw muziekkorps zooveel bijval had!...
+
+--Ja, Snepvangers.
+
+--Ik begrijp het, zei Snepvangers, dat was zoo precies wanneer mijn
+kanarievogels bewonderd werden.
+
+--Nu vechten zij, Snepvangers... waar voert het heen?
+
+--De menschen vallen als vliegen en alles wordt verwoest, Generaal.
+
+--Er komt een nieuwe tijd. Snepvangers, maar ik zeg: nooit komt het oud
+regiem terug... en dat was de schoone tijd...
+
+--Wij zijn menschen van den schoenen tijd. Generaal.
+
+--Ja, Snepvangers... het menschdom ontsnapt ons... wij kunnen het niet
+meer regeeren... en wie weet wat komen zal... Wie zal regeeren?... De
+volken vechten voor de heerschappij... Het zijn sterke vijanden... Ons
+arm land, Snepvangers.... Wij zijn het kind van de rekening....
+
+--En wat staat er ons nog te wachten, zei Snepvangers somber.
+
+--De nieuwe tijd ... nieuwe regeerders ... maar de menschen verbeelden
+zich nog dat alles weer worden zal zooals het was....
+
+Het betreuren van het verleden en de ernst van de bespiegeling wogen
+Snepvangers wel eens zwaar, maar de Generaal, in tegenstelling met
+Antoine, scheen ook zijn meeningen te waardeeren. Het gaf hem
+zelfvertrouwen, vooral sinds hij in het dominospel een knapheid had
+verworven die zijn tegenstander bewondering afdwong.
+
+Op Oudejaarsavond verraste Antoine ditmaal de familie op het bericht dat
+hij een heerenhuis gekocht had op de Leopoldslei. Zijn fortuin was
+aangegroeid tot bij het millioen. Hij beheerschte nu de markt der
+specerijen, had groote hoeveelheden peper, saffraan, kaneel en kruidnoten
+opgestapeld, was betrokken in een zaak die alcohol, azijn en leder
+opkocht. De drogerij deed hij van de hand.
+
+--Nu gaat gij zeker koets en paard houden? Polste Snepvangers.
+
+--Och, neen, Papa ... later zullen we zien ...
+
+--Die het er nu zóó aanhangen, zei Craen, zijn maar mannen die geen geld
+gewoon waren ... met het trommeltje gewonnen, met het fluit je
+verteerd.... Antoine zal ze wel bijhouden.... Maar ik ga nu ook
+rentenieren....
+
+--Hij komt misschien nog in den Senaat, blufte Marieken.
+
+--Met uw cens moogt ge wel een amusement hebben, vergoelijkte Snepvangers.
+
+--Een amusement, Papa!... Ik zou het aanzien als een vaderlandsche
+plicht....
+
+--De nieuwe tijd, jongen.... Ik begrijp het wel.... De Generaal heeft het
+mij uitgelegd....
+
+--Ha, de Generaal, wrokte Antoine.
+
+Het leven ging zijn gang en de menschen bekommerden zich haast nog
+uitsluitend om het eten. Soms, als het gebonk der kanonnen luider daverde
+dan naar gewoonte, besloop hen wel een heimelijke vrees. Wat stond hen
+nog te wachten?
+
+Snepvangers leed weinig onder het oorlogsgebrek. Hij was van oordeel dat,
+nu de kinderen zoo rijk waren, zij zich niets moesten te kort doen. Madame
+vond in koken en smooken haar behagen, maar Madame Craen leed onder een
+beredeneerde onrust en vermagerde zichtbaar. In het voorjaar ontmoette
+Snepvangers den vervallen Verdierenpikker. Hij had hem wekenlang niet
+gezien.
+
+--Dag, Snepvangers!
+
+--Waar hebt ge zoolang gezeten? zei Snepvangers joviaal.
+
+--In de Begijnenstraat... Ja, in 't gevang...
+
+--'t Is wat schoons, verweet Snepvangers.
+
+--Ja maar, vriend, 't was omdat ik verboden gazettekens had rondgegeven...
+
+--Bemoei u met die vodden niet, bestrafte Snepvangers, blijf overal uit...
+Gij kunt er toch niks aan veranderen...
+
+--Maar...
+
+--De Generaal zei het ook!...
+
+--Ik ben toch een martelaar voor de goei zaak, oordeelde de
+Verdierenpikker.
+
+--Och martelaar, 't kan zijn, zei Snepvangers, maar dat trekt mij niks
+aan... ik eet liever thuis dan in den amigo...
+
+--En wat denkt de Generaal van den oorlog? Vroeg de Verdierenpikker
+kleintjes.
+
+--'t Zal nog heel lang duren, verzekerde Snepvangers.
+
+--Dat is goed voor de woekeraars, zei de Verdierenpikker, maar slecht voor
+ons arm huisbaaskens... de huizen zullen dan geen cent meer opbrengen...
+
+--Ja, vriend, weifelde Snepvangers, waar is onze tijd...
+
+--Die komt nooit meer terug, zuchtte de Verdierenpikker.
+
+Zij herdachten hun gezellige dagen, hun centjes winnen in de verkoopzalen,
+de wijnproeverijen en ook den onvergetelijken Goeden Vrijdag.
+
+--Saluut, Snepvangers, zei de Verdierenpikker een diepen zucht slakend.
+
+Hij ziet er niks goed uit, overwoog Snepvangers, hij veroudert.
+
+Op Sinxendag ontving Antoine voor de eerste maal in zijn hotel. Het was
+een puik familiedineetje opgediend door twee pronte meiskens in 't zwart.
+Zij droegen witte schorten en blanke tulen mutsjes en liepen geruischloos
+over den geboenden vloer der stemmige, oud-vlaamsche eetkamer. Aan den
+muur hingen groote schotels in nieuw Delftsch, twee prenten, kermissen
+van Teniers, en een schilderij, een stilleven, waarop een overvloed van
+vruchten was afgebeeld. Op de piano stonden de familieportretten.
+
+Na het eten werd de koffie geschonken in de verandah. De muren, in
+rotspleister, waren met mos en groen bezet, een fonteintje spoot. De dames
+zaten op bamboestoeltjes en de heeren lagen lui hun sigaar te rooken
+in clubfauteuils. Snepvangers zag de fraaiheid weerkaatst in een grooten,
+zilveren spiegelbal, aan een kant de kamer, daarnaast een stuk van den
+diepen tuin, een rood bed geraniums en het levend groen. De deuren stonden
+open, vogels kwinkeleerden in de hoornen, Albertken zat als verloren te
+droomen op den tuintrap.
+
+--Wel, Antoine, ge haalt er eer van...
+
+--Rijk zijn is toch plezant, meende Craen.
+
+--Ge moet den Generaal eens verzoeken...
+
+--Ja... dat kon ik wel doen, gaf Antoine toe.
+
+De kinderen werden door de meiden weggeleid en Marieken ging de moeders
+voor om het huis te bezichtigen.
+
+--Ge kunt niet gelooven hoeveel geld er gewonnen wordt, herbegon Antoine,
+ge kent Vervarcken, de huurhouder, die nu "_La Joie de Vivre_"
+exploiteert...
+
+--Die heeft het met buksvet verdiend, zei Craen.
+
+--Ja, Papa, maar hij wint nu nog meer...
+
+--'t Is toch geen treffelijk gewin, vond Snepvangers.
+
+--Och, Papa, omdat daar juffrouwen dansen en er champagne gedronken
+wordt...
+
+--De Generaal...
+
+--De Generaal, Papa, is iemand van een anderen tijd... Ik heb de zaal
+gezien toen het dochterken van zijn broer, Sofieke, haar eerste communie
+deed... Vervarcken heeft geen kosten gespaard... vijf-en-twintig duizend
+frank heeft het feest hem gekost... Ik bewaar de spijs-kaart van het
+banket...
+
+--Vijf-en-twintig duizend frank! kreunde Snepvangers.
+
+--Maar 't was een droom... de voituren roken naar de bloemen... de gang
+en de zaal was één tapijt en de juffrouwen in lichte toiletjes strooiden
+tuiltjes voor de voeten... 't was zonde voor de rozen... De zaal was vol
+electrisch licht. Aan het banket ontbrak niks... Het orkest speelde en er
+werd gezongen... Op champagne kwam het niet aan... en de eerste
+communiekante zat als een prinsesken in 't wit aan den kop der tafel...
+Op het einde hebben de juffrouwen hun schoonste dansen uitgevoerd... de
+tango... de one step... la danse d'Hérodiade...
+
+--Die Vervarcken heeft het ook ver gebracht, zei Craen.
+
+--Ik zou dat wel eens willen gaan zien, bedacht Snepvangers.
+
+--Dat past u niet, Papa, op uwen ouderdom...
+
+--Maar, Antoine, vermits de zaal zoo schoon is...
+
+--Ik zeg u dat het u niet past... 't is voor de jonkheid...
+
+--Goed, Antoine, zóó erg ben ik er niet op verzot...
+
+Een der volgende avonden, wanneer Snepvangers thuis kwam, werd hij
+opgewacht door Miranda. Sinds het misverstand hadden zij elkaar niet meer
+weergezien.
+
+--Snepvangers, zei hij en hield de trouwe oogen beschaamd neergeslagen, ik
+wou u niet lastig vallen, maar...
+
+--Wat wilt ge? verzocht Snepvangers norsch.
+
+--Wilt ge Spitsken terug... Gij zijt toen zeer vriendelijk voor mij
+geweest...
+
+--Gegeven blijft gegeven, Miranda, 't was alles goed en we waren goei
+vrienden... maar dat woord over mijn schoonzoon...
+
+--Laat ons daarover niet meer spreken, Snepvangers, maar nu heb ik
+Spitsken niet meer noodig...
+
+--Niet meer noodig?
+
+--Mijn vrouw is terug... haar kozijn heeft haar in den steek gelaten...
+
+--En ge hebt haar niet buiten gesmeten?
+
+--Och, Snepvangers, ze beefde als een vogeltje toen zij in den winkel
+kwam, zij moest zich aan den post van de deur vasthouden... Zij is zoo
+mager en oud geworden... Miranda, kent ge me nog? zei ze.
+
+--En?...
+
+--Dan heb ik haar op mijn schoot genomen en gekust!... Nu heb ik weer
+aanspraak en kan ik Spitsken missen...
+
+--Als ge den hond gaarne ziet...
+
+--Ik houd veel van Spitsken, Snepvangers, maar hij zal mij altijd aan
+dezen triestigen tijd herinneren... daarom...
+
+--Ja, Miranda... breng Spitsken maar terug... en veel geluk in uw
+huishouden...
+
+--Dank, Snepvangers... ik heb nog over dat woord nagedacht... het was zoo
+boos niet bedoeld... alle fortuinen worden zoo opgebouwd... met arbeid
+schraapt men het niet bijeen... Antoine zal niet slechter zijn dan
+anderen...
+
+--'t Is een van den nieuwen tijd, Miranda... 't is misschien wel woeker...
+maar Albertken en de kinderen zullen er later goed bij varen...
+
+In den Herfst van het jaar 1916 zat Snepvangers vruchteloos op den
+Generaal te wachten. Het sloeg vijf uur. Langzaam toog de schemering in
+de herberg waar hij verlaten zat. Er haperde iets met zijn vriend. Wanneer
+het halfzes sloeg was hij zijn ongeduld niet langer meester. Aan de deur
+liep hij een man met grijzen profetenbaard tegen het lijf. In zijn arm
+droeg deze een bedelbus ten voordeele van het werk tot bestrijding der
+tering.
+
+--Mijnheer Snepvangers, vroeg hij en streek, onderzoekend loerend over
+zijn stalen bril, met zijn wijsvinger langs zijn gebogen neus.
+
+--Wat belieft? vroeg Snepvangers en schoof achteruit van de deur.
+
+--Mijnheer Snepvangers, zei de Oude en nam zijn vettigen, slappen hoed
+van het hoofd, onze vriend, de Generaal is plots gestorven...
+
+Snepvangers leunde tegen den toog, alles draaide en schemerde voor zijn
+oogen. Uit het nevelig licht staken de priemende, bruine oogen van den
+man met de bedelbus.
+
+--Wie zijt gij, stamelde Snepvangers.
+
+--Ik ben Peer De Backer!
+
+--Peer De Backer, mompelde hij verdwaasd.
+
+--Kom, zei Peer, dat is 's werelds loop... Kom mee in open lucht...
+
+--Dood, prevelde Snepvangers terwijl hij achter Peer op straat stapte.
+
+Hij hoorde de bladeren ritselen, terwijl hij naar een verre lantaarn in
+den wazigen mist tuurde. In de hemel stonden de sterren helder geplant en
+ver weerklonk wat ijdel geluid. Ik kom nooit meer in dat café, peinsde
+Snepvangers ik zou altijd zijn gelaat zien en denken aan de partijtjes
+domino.
+
+--Hij had zijn middagslaapje gedaan zooals gewoonlijk... en toen hij
+wakker werd was hij onpasselijk... Hij kon niet opstaan uit zijn zetel...
+Clemence, zei hij tot zijn zuster, laat Peer De Backer roepen...
+
+--Waart gij ook zijn vriend, Mijnheer de Backer, vroeg Snepvangers, haast
+achterdochtig.
+
+--Zeg maar Peer... Vriend?... Ja, vriend en gebuur... ik heb me altijd met
+heraldiek bezig gehouden... ik ken de stamboomen van al onze adellijke
+families... van als ze iets geworden zijn... ik weet hoe zij geparenteerd
+zijn... en zoo heb ik den Generaal leeren kennen...
+
+--Was hij van adel?
+
+--Bij lange niet... maar hij stelde er veel belang in... vooral als zijn
+respect wat verminderd was...
+
+--Hoe?
+
+--Wel ik bewees hem dat een stamvader van een baron als Hollandsch
+kleermaker naar Antwerpen gekomen was in de zeventiende eeuw... dat een
+ander adellijk heer een afstammeling was van een kamerknecht...
+
+--Maar wat kan u dat schelen, Peer...
+
+--Eigenlijk niks... maar dat nu is zoo'n liefhebberij... ik amuseer mij
+met blazoenen en wapens... met familieoorkonden en geschiedenissen...
+
+--De Generaal?...
+
+--Ja, hij liet mij roepen... "Peer, zei hij, aan mijn hart hapert iets...
+ik voel mij zoo aardig... en mijn zuster en de meid zijn maar vrouwen...
+als er mij iets overkomt... Ik ben een man, Peer... dan reken ik op u...
+vergeet dan niet mijn vriend Snepvangers te verwittigen..." Hij gaf mij
+nog een hand, zakte terug in zijn zetel en was dood... Hartaderbreuk...
+
+--Zoo onverwacht, Peer!
+
+--Elk krijgt zijn beurt... heden ik... morgen gij... Weet gij nog dat wij
+samen op school geweest zijn... Herinnert ge u rosse Peer niet?...
+
+--Ja, aarzelde Snepvangers, hij heeft me nog een bloedneus geslagen...
+
+--Dat was ik, bekende Peer zedig.
+
+--Wel!... wel!...
+
+--Ja... gij zijt in uw affaire rijk geworden... en ik niet... anders ging
+ik met geen bedelbus rond in de cafés... Nu moet ik mijn ronde beginnen...
+Ik ben filosoof, Snepvangers... gij met uw geld zijt toch niet gelukkiger
+dan ik zonder cens... Kom mij morgen halen, ik woon boven den kronenwinkel
+naast het huis van den Generaal... dan gaan we samen naar 't sterfhuis.
+
+--Ik zal komen, beloofde Snepvangers en sukkelde alleen voort.
+
+Hij trok door stille straten, suffend en als geslagen. Vrees knaagde hem,
+vrees voor wat hij niet noemen dorst. Wat is het toch rap met een mensch
+gedaan, kreunde hij. Tegenspartelen baat niet, en niemand gaat gaarne....
+
+--De Generaal is dood, Mama.
+
+--Och, zei Madame onverschillig, dat is erg ... voor zijn zuster!...
+Wanneer wordt hij begraven!...
+
+--Dat zal ik morgen vernemen....
+
+--Ge moet een kroon koopen!
+
+--Ja.
+
+Dien nacht droomde Snepvangers dat hij met Peer naar het front moest, zij
+hadden schrik en wilden in een schuur kruipen om zich te verstoppen, maar
+werden gevat door een lijkbidder en de Generaal stond er bij te lachen,
+zoo valsch en zoo harteloos. Het koude zweet brak hem uit toen hij het
+dievenkarreken zag voorkomen, het dievenkarreken waarop een kruis stond
+als op een lijkwagen. Als afscheid gaf de Generaal hem de hand en in de
+zeemlederen handschoen voelde hij de afgeteerde kootjes. Angstig gilde hij
+en ontwaakte.
+
+Aan de koffietafel pruttelde Madame dat het brood weer zoo onsmakelijk was
+en zij weer in den regen moest gaan aanschuiven aan de winkeldeur van het
+"Nationaal Comiteit". Maar Snepvangers was zijn opgewektheid kwijt, zijn
+luchthartigheid waarmede hij anders opbeuren kon en punteeren in het
+leven.
+
+'s Namiddags, de straten waren glibberig en de lucht was een gesloten
+wolk, trok hij naar Peer. De luiken van het sterfhuis waren gesloten. Een
+oogenblik stond hij voor de vitrien van den kronenwinkel, keek naar de
+zwart parelen grafkronen, naar porceleinen kruisjes en harten, naar
+celluloïden bloemkransen. Op een purperen lint stond met zilveren letters
+gedrukt: "Regrets éternels".
+
+De winkeldame was een kort, dik menschken met fleurig opzicht. Vruchteloos
+probeerde zij haar gelaat in droeve plooi te vertrekken.
+
+--De schoonste kroon, Madame, en een met zoo'n purperen lint ... 't Is
+voor mijn vriend de Generaal!...
+
+--Ha, de Generaal, Mijnheer.... Wat sterven er menschen ... en zoo'n twee
+aardige gevallen ... de Generaal in zijn zetel en de bakkerszoon van
+hierover aan den IJzer ... Peer ... och, pardon....
+
+--Ik ken Peer wel, knikte Snepvangers, ik kom hem halen om naar 't
+sterfhuis te gaan....
+
+--Tweede verdieping, Mijnheer, voorkamer.
+
+In de duistere trapzaal strompelde Snepvangers met beklemd gemoed naar
+boven. Glibberig zweetten de muren en de trap kraakte. Een vunze reuk van
+afgekookte savooikoolen benauwde hem.
+
+Vooraleer hij kon aankloppen, opende Peer de kamerdeur en stak zijn
+profetenkop buiten.
+
+--Het riekt weer naar savooien, Snepvangers, ik geloof dat ze beneden niks
+anders eten ... ja, zij eten nog raapkoolen.... Kom zet u aan tafel om uit
+te blazen....
+
+--Ik word oud, zei Snepvangers verdrietig.
+
+--Ja, wij worden oud, bedacht Peer, wij zullen spoedig niet meer deugen
+voor dees wereld.... Dan komt het moment dat ze ons met de voeten vooruit
+naar buiten dragen.... Mij is het onverschillig ... ik heb kind noch
+kraai.... Met mijn boeken en mijn stamboomen kan niemand iets aanvangen..
+'t is al gehavend en kapot gelezen.... Dat komt in een voddenhuis terecht
+of valt in de handen van een koopman in oude boeken.... Zij stoppen mij
+stillekens 's morgens vroeg in mijn put.... Zoo, onbekend en onbemind,
+worden dagelijks duizenden begraven ... arme menschen vullen de wereld,
+Snepvangers.... Maar rijk of arm, allemaal moeten wij den
+put in om plaats te maken voor den nieuwen tijd ... voor den nieuwen tijd
+vechten zij ... maar wat zal het geven?... Overal zal het wel anders
+worden, doch de menschen die komen zullen gelijken aan de dooden in hun
+ijdelheid  en hun zwakheid.... Ik heb veel gelezen, en ik ben wijs
+geworden!... Zoo zal het zijn!...
+
+--Wij kunnen niet mee heeft de Generaal mij gezegd, Peer.
+
+--Wilt ge de wereld van gisteren en morgen eens zien?... Kom maar mee....
+
+Peer stak een lampje aan en ging voor over het trapportaal, opende de
+deur der achterkamer. Het rolgordijn was neergelaten en het lichtje
+schemerde. Op reien, aan kapstokken hingen vastenavondpakken: dominos,
+prinsendrachten vol klatergoud, gazen danseresjesrokken, clownpakjes,
+togas, gendarmen- en rooverskostumen. Grijnzende, kartonnen maskers en
+fluweelen mombakkessen lagen op een tafel gestapeld naast hoeden en
+bijhoorigheden.
+
+--Dat verhuren ze beneden rond carnaval, dan bergen ze de kronen weg...
+
+--Het is griezelig zoo in halfdonker, Peer...
+
+--Gij hebt het leven nooit griezelig gekend, Snepvangers... Voor de
+meesten is het altijd zoo... Kom... Ja de menschen loopen met een
+mombakkes en in een vastenavondkostuum... en hoe ouder zij worden hoe
+minder zij zeggen wat ze denken...
+
+Zij zaten weer aan de tafel en de scherpe haviksoogen van Peer loerden
+ver zijn stalen bril.
+
+--Gij hebt zooals de andere menschen van alles geprobeerd om uwen tijd te
+passeeren... zoo doen wij allen... Ik zocht in stamboomen, gij in wat
+anders... Gij hebt centen gewonnen en uw dochter grootgebracht... Mijn
+kinderen stierven en mijn geld verloor ik! Wij jagen veel na en bereiken
+haast niks, zitten vol tegenstrijdigheden. Gij hebt uw fortuin gewonnen
+in uwen winkel en met huizen... ik was zielhond die soldaten wierf,
+vrijwilligers voor ons leger, voor Oost-Indië en het vreemdelingenlegioen
+van Frankrijk... En de zielhond was voor de vrede en tegen den oorlog...
+Ik was arm en vond behagen in de stamboomen van den adel... Ik ga met een
+bedelbus voor de weldadigheid rond maar leef er van, vermits men mij
+betaalt om te gaan schooien... En ongelukkiger dan gij ben ik niet, al
+weet ik nooit met een tienuren-mis begraven te zullen worden...
+
+Stil-angstig keken zij, maar spraken geen enkel woord. Mijnheer hield
+zijn valiesje krampachtig vastgeklemd. Naast hen zat een bleeke dertiger,
+die zenuwachtig op zijn snor beet, met verwezen oogen te staren...
+Achteraf zaten twee dienstmeisjes op hun paaschbest en vezelden.
+
+Zoohaast de trein opnieuw in beweging kwam scheen alleman te verademen.
+
+--Zij komen niet eens zien, zei Snepvangers.
+
+--Duurt het nog lang  voor we aankomen? Informeerd een der meisjes.
+
+--Gaat gij zoo samen terug? vroeg Snepvangers
+
+--Ja, mijnheer en Madame vertrekken naar Engeland... en wij moeten op het
+huis gaan passen...
+
+--Schoon volk, misprees Snepvangers.
+
+Zij passeerden een uitgestrekte vlakte vol stronken van uitgerooide
+dennen, waarover een net van pinnekensdraad geslingerd lag. De einder
+klaarde licht nevelig.
+
+Onverpoosd joeg de trein en blies witte stoomwolken langs het raampje. Aan
+elk station zagen zij mariniers en de vreemde vlag. En hoe dichter zij de
+stad naderden, hoe benauwder het hen werd.
+
+--Ik ben blij en niet blij, zei Madame.
+
+--Och...
+
+Snepvangers keek verstrooid, hij verlangde naar de straten die hem zoo
+gemeenzaam waren, maar was tevens gejaagd... Ginder lag Merxem, de trein
+vertraagde, stopte voor de wallen. Karweizoekers boden zich aan om het
+gepak te dragen en lanterfanters stonden de terugkeerende stadgenooten te
+monsteren, riepen wat tot bekenden maar met gedempte stem. De vrouwen
+mochten zonder formaliteiten de stad binnen, maar de mannen moesten eerst
+hun paspoort laten afstempelen.
+
+--Wacht maar aan de poort, ried Snepvangers.
+
+--Neen, ik ga mee, verklaarde Madame kordaat.
+
+De marinier floot een deuntje, zag niet eens naar den trouwboek terwijl
+hij stempelde.
+
+--'t Is 'n goeie, fluisterde Snepvangers.
+
+Zij sjokten terug naar den doorsteek in de wallen. Niemand sprak hen aan,
+maar hun hart klopte fel; zij hijgden en het zweet droop van hun wezen.
+
+--'t Is warm, meende Snepvangers, en dan onder die winterkleeren.
+
+--Ja!...
+
+Langs de vaart, naast de dokken zeulden zij voort. Alles lag stil en
+verlaten te broeien onder de zon. 't Was een vredige zondag waarin
+musschengetjilp weerklonk. Er roerde niks op de schepen en schuiten.
+Plots aan het goederenstation zagen zij weer soldaten, veldgrijzen met
+pinhelmen op.
+
+--Hier stonden gardecivikken, bedacht Snepvangers.
+
+Op de leien, waar de boomen vreemde schaduwen wierpen, dwarrelden de
+eerste herfstbladeren neer. De beide terugkeerenden telden de menschen
+op hun weg. Naast hen bolde een leege tram voort.
+
+--Er is nog haast geen levende ziel in de stad, Snepvangers.
+
+--Ja... maar de stad is ongeschonden, troostte hij zich, we hebben al
+vier menschen gezien... de soldaten niet meegerekend ... en de tram rijdt
+ook al ...
+
+De breede Paardenmarkt lag eenzaam; in de Roodestraat zagen zij een oud
+wijveken aan het poortje van het godshuis "De seven bloedstortingen".
+
+--Dat is vijf in het geheel, besloot Snepvangers toen hij zijn sleutel op
+de deur stak ... en wij mogen van geluk spreken in de Hobokenstraat ...
+
+--Weer thuis ... ik dacht dat ik nooit mijn huis meer zou gezien
+hebben ... we waren arme ballingen ...
+
+--Och, Mama, 't is weeral vergeten ... 't is achter den rug ... laat ons
+maar denken dat we een reisken naar Holland hebben gemaakt ... maar nu ga
+ik eens naar de vogeltjes zien ...
+
+--Ik ga mee, zei Madame verteederd.
+
+Toen Snepvangers de deur der kweekkamer openstak klonk hem het lustig
+gefrazel en gepiep niet tegen. Met twee stappen stond hij voor de kooi
+waarin niets bewoog. De eetbak en de drinkfonteinen stonden als
+onaangeroerd, geen vogel bewoog op de roestjes of in de nesten.
+
+Een schemer trok hem voor de oogen, zijn keel snoerde toe, en hij moest
+zich vastklampen aan het vlechtwerk om niet te vallen.
+
+--Ze zijn allemaal weg, griende hij, allemaal gaan vliegen ...
+
+--Hoe is nu zoo'n ruit gebroken? vorschte Madame, kom, drink eens
+Snepvangers.
+
+Het glas bibberde in zijn hand, hij klappertande maar voelde de
+duizeligheid wijken en alles helder en ijl worden in zijn hoofd. Hij sloeg
+de deurkens open en onderzocht de kooi. Een ruit was kapot, meer viel er
+niet te zeggen. Dan keek hij in de nesten. In twee mostbeddekens lagen nog
+eitjes, in een ander geeldonzige jongen die de vlucht niet hadden kunnen
+volgen. In het laatste nestje vond hij een verstijfd poppeken, doodgebroed
+op drie eitjes.
+
+Snepvangers nam het vogeltje, streelde het over de bleekgele pluimen,
+bekeek het bekje, probeerde de oogjes open te trekken.
+
+Madame had medelijden met zijn verdriet.
+
+--Leg het nu maar weg, Snepvangers, 't is toch dood...
+
+--Zij zijn allemaal al lang dood, Mama, die vogeltjes zijn niet bestand om
+in de wijde wereld rond te vliegen.
+
+--Wij zullen opnieuw beginnen te kweeken!...
+
+--Neen, Mama ... ik herbegin niet meer.... Ik zou altijd denken aan dees
+moment ... en als ik nog eens vogels wil zien dan ga ik maar naar
+Miranda ... 't is mijn schuld ... ik had vlechtdraad voor de ruiten
+moeten spannen ...
+
+--Laat ons nu Spitsken maar gaan halen en naar de kinderen gaan zien ...
+
+--Ja, naar Albertken.... Wat zal hij verschieten ... hij hield ook zoo veel
+van de kanarievogels ...
+
+--Ja, Snepvangers ... we zullen nog eerst het valiesken
+in den coffre-fort sluiten....
+
+--En een borreltje drinken, Mama.
+
+
+
+
+HOOFDSTUK V.
+
+VRIEND HEIN IN DE BUURT.
+
+
+Toen zij de winkeldeur openden, hoorden zij de schel gaan en zagen zij
+Miranda zitten met Spitsken op den schoot. Hij zat midden van gedraaide
+tafelpooten, speculatievormen, teemsen en houten keukengerief.
+
+--Dag, mompelde hij dof en keek hen amper aan.
+
+Een kanarie riep piet! piet! Snepvangers, vol van zijn verlies, groette
+niet, maar Madame werd gewaar dat er iets haperde.
+
+--Wat scheelt er, Miranda?
+
+--Miranda, kloeg Snepvangers en hij kreeg een krop in de keel, al mijn
+vogels zijn gaan vliegen!...
+
+--Zij is ook weg, fluisterde Miranda.
+
+--Och, zei Snepvangers, die niet geluisterd had, maar al mijn vogels...
+
+--Is zij weg, Miranda? polste Madame die wel iets wist van de vrouw van
+den houtdraaier.
+
+--Ja,... eerst wou zij niet vluchten... tot Vrijdagmorgen hebben wij in
+onzen kelder gezeten... dan kwam haar kozijn, de diamantslijper...
+
+--Was dat haar kozijn, Miranda?
+
+--Zoo heeft zij toch altijd gezegd, Madame... en dan sprak zij van weg te
+trekken... en ze zijn er stillekens uitgemuisd... lieten mij alleen... zij
+was mij te jong....
+
+--Een poppeken lag dood op den nest, Miranda.
+
+--Ja, de vogels, knikte Miranda.... Ik denk maar dat de vent eens genoeg
+van haar krijgt en dan.... Mijn arme vrouw!...
+
+--Mijn arme vogels!...
+
+Madame lokte met moeite Spitsken van Miranda's knieën, begon hem te
+streelen.
+
+--Spitsken heeft zoo'n schrik uitgestaan, leefde
+
+Miranda op, ik heb hem in mijn armen moeten wiegen, hij was als een kind.
+
+--Het was zeker vreeselijk, Miranda?
+
+--Och, Snepvangers, ik weet het niet meer... de hond was mij een troost...
+en dan zijn de soldaten voorbij getrokken... en dan zijn de
+stadswerklieden gekomen met wagens en ladders om de vlaggen af te doen...
+of die kwamen eerst... ik weet het niet meer...
+
+--Het feest was uit, Miranda...
+
+--Dan heb ik een dag en een nacht geslapen.... Ik was zoo triestig dat ik
+met spijt wakker werd...
+
+--Kom straks bij ons eten, verzocht Madame, ge moet maar verzet zoeken...
+niet suffen...
+
+--Ja, we zullen malkander troosten, jokte Snepvangers, we hebben allebei
+wat verloren in 't bombardement. Gij uw wijf en ik mijn vogels... we
+moeten het maar niet aan ons hart laten komen.
+
+--Ik zal Spitsken straks brengen...
+
+--Hij kan van den hond niet scheiden, zei Snepvangers toen ze buiten
+kwamen.
+
+--We moesten hem Spitsken maar afstaan, bedacht Madame, hij geraakt anders
+nog op den dool... met den hond heeft hij aanspraak....
+
+Al de huizen met de gesloten luiken schenen verlaten. Op de
+minderbroedersrui waren een paar winkels open, een vleeschhouwerij en een
+bloemenzaak, een kroegje en een tabakswinkel. Aan een vlaggestok hing
+nog een afgescheurden, zwarten reepel. Veldgrijzen kuierden, met het
+geweer aan den riem, door de doode straten.
+
+--Ik denk soms dat ik droom, zei Snepvangers.
+
+Op de Torfbrug stond Antoine in den winkel en voerde een praatje met een
+soldaat. Hij knikte eventjes alsof zij slechts een half uurtje afwezig
+waren geweest. De hangklok in de huiskamer sloeg twaalf toen zij Marieken
+ en de kinderen beurtelings omhelsden.
+
+--Albertken, we zullen samen iets koopen, vezelde Snepvangers, in Holland
+vond ik zoo niks naar mijn goesting.
+
+--Ik heb zoo aan u gedacht, schreide Madame.
+
+--We gaan nu weer allemaal samen aan tafel zitten, troostte Marieken
+nuchter ... en hebt ge u goed geamuseerd in Rozendaal?
+
+--Daar valt niet over te klagen, verzekerde Snepvangers, maar Antoine, zei
+hij tot zijn schoonzoon, die juist binnenkwam, hoe kunt ge met zoo'n
+soldaat staan sjauwelen ...
+
+--Dat is affaire, Papa ...
+
+Craen en zijn vrouw kwamen op dat oogenblik binnen.
+
+--Al mijn kanarievogels zijn weg, Craen.
+
+--Dat is tegenslag, meende Craen overschillig.
+
+--Ik heb u nog gewaarschuwd, Papa ... hadt gij maar liever hier
+gebleven ...
+
+Snepvangers zei maar niks meer, zat maar stillekens te luisteren naast
+zijn kleinzoon. Zijn vrouw vertelde van de vlucht, van het eiermandje en
+den trein, van den Verdierenpikker en den Kruier.
+
+--En ik werd in het Comiteit der vluchtelingen gekozen, kon hij niet
+nalaten er met een vleugje ijdelheid aan toe te voegen.
+
+--De echte Sinjoren zijn gebleven, misprees Antoine en at weer
+ongenaakbaar voort.
+
+--Antoine heeft er bij ons den moed ingehouden, zei Madame Craen.
+
+--Ja, bevestigde Marieken, want ik was bang toen het hier krioelde van
+soldaten ... de eerste nacht mochten de mannen niet in de huizen rond de
+Groote Markt blijven ... Mama is dan hier gebleven en Antoine met Papa
+naar de Melkmarkt gaan slapen....
+
+--Ik heb maar altijd een goed glas wijn gedronken, bekende Craen, zoo heb
+ik mij recht gehouden ...
+
+--Maar 't gaat alles ordelijk, verzekerde Antoine.
+
+--Er zijn nog geen duizend menschen in de stad, zuchtte Madame Snepvangers.
+
+--Wel wat meer, Mama, wel wat meer!
+
+--'t Zal niet veel zijn, Antoine.
+
+--Ik zou nog wel eens willen gaan zien naar het huis van ...
+
+--Ik ga mee, zei Craen,
+
+Samen trokken zij door de eenzame straten en hoe verder zij van den
+Noordkant afdwaalden hoe meer gebroken ruiten zij vervangen zagen door
+planken en linoleum en hoe meer getroffen huizen zij telden.
+
+--Het glas is al opgeruimd ... wat ge nu nog ziet blikkeren is de moeite
+niet ... bergen glasscherven hebben er gelegen ... eigenlijk, Snepvangers,
+was het verstandig te vluchten ...
+
+--Dat weet ik nog zoo niet, sprak Snepvangers tegen, ik was veel liever
+hier gebleven ... voor uw plezier moet ge niet gaan vluchten.
+
+Het huis van den Verdierenpikker bleek ongeschonden. Zij onderzochten het
+van zolder tot kelder, vonden in de veranda een vruchtenschaal met sappige
+peren die zij profijtelijk begonnen te schillen.
+
+--Die zouden maar rotten, zei Snepvangers, en hij komt toch niet terug.
+
+Achter in de tuinen miauwden verlaten katten.
+
+--Wat een gedacht, herbegon Snepvangers, hij laat zijn huis in den steek
+en trekt naar Engeland ...
+
+--Elk zijn goesting, meende Craen en sneed een tweede peer.
+
+--Ik moet hem toch een briefken zenden.
+
+--Ja ... ik ken iemand die morgen naar de grens gaat ... daarbij 't wordt
+tijd ... ge weet na acht uur moogt ge niet meer op straat loopen ...
+
+--Wat nog al meer!...
+
+--'t Is oorlog, Snepvangers.
+
+Hij schreef een briefje dat zij op weg naar huis in een estaminetje der
+Sudermanstraat bestelden, waar de boodschapper regelmatig kwam. Na koffie
+Gedronken te hebben gingen Mijnheer en Madame naar huis. In de straat
+ontmoetten zij Miranda met den hond. Madame liep even naar de "Zoutkeet"
+en naar den beenhouwer op de Ossenmarkt wat voor het avondeten te halen.
+
+--Ge moogt Spitsken hebben, Miranda.
+
+--Dank u, Snepvangers ... maar ...
+
+--Ge moet niet ongerust zijn ... mijn vrouw heeft er eerst aan gedacht.
+Ge zijt zeker bang geweest, Miranda?
+
+--Neen, Snepvangers, 'k heb aan niks gepeinsd.
+
+--En als de stad dan precies in brand stond?
+
+--Ik heb niks gezien ... enkel de vlaggen die afgetrokken werden en de
+soldaten die inrukten ...
+
+--Als we nu gegeten hebben, besliste Madame terwijl zij het vuur aanlegde,
+dan gaan wij kaart spelen en een borreltje drinken ...
+
+--Maar na acht uur, aarzelde Miranda ...
+
+--Gij blijft hier slapen!
+
+--Dat spreekt van zelf, oordeelde ook Snepvangers.
+
+Lichtjes beneveld gingen zij slapen en 's anderendaags ontwaakte Miranda
+minder droefgeestig gestemd. Het gezellig avondje had hem over zijn
+zwaarste leed heen geholpen.
+
+Twee dagen later kwam de Verdierenpikker thuis. Een groot verlangen naar
+zijn stad had hem van de voorgenomen reis doen afzien.
+
+--'k Had het wel gepeinsd ...
+
+--Oude boomen verplant men niet meer, verontschuldigde zich de
+Verdierenpikker.
+
+--Dagelijks komen er terug ... Antoine zegt dat het heimwee is, een soort
+ziekte.... Hoe is 't met den Kruier?
+
+--Goed, denk ik.
+
+--De Hollanders zijn toch nobel geweest ... zoo hulpvaardig ... zoo ...
+
+--Ja, Snepvangers, maar ...
+
+--Wat maar?
+
+--'k Heb toch ook hooren klagen in den trein ... menschen  die peperduur
+hadden mogen betalen ...
+
+--Als 't maar geen stoef is, wantrouwde Snepvangers.
+
+--Ik zeg niet neen ... ik weet het niet ... in mijn boterwinkel waren ze
+zeer convenabel en toch ...
+
+--Wat?
+
+--Toch hebben ze me drie eieren te veel gerekend ... 'k  heb het maar
+blauw blauw gelaten ...
+
+--En hoe vindt ge de stad?
+
+--Och 't kon veel erger zijn ...
+
+--Ja, zei Snepvangers droomend, maar ik vind het zoo al erg genoeg ...
+
+Met Albertken wandelde hij de volgende dagen rond om de ingeschoten
+huizen, de puinen en zwartgeblakerde muren te bezichtigen. Soms bleven zij
+staan luisteren naar de muziekkorpsen die op openbare pleinen speelden,
+het was een grillige fluitjesmuziek die Snepvangers weinig opwekkend vond.
+
+Doch Albertken moest weer naar school, het herfstweer bracht regen en
+vroege duisternis en de dagen gleden doelloos voort. Het havenbedrijf lag
+compleet stil, er liepen geen postboden door de stad en het grensverkeer
+was gesloten. Onophoudelijk bonkte het kanon. Uit baloorigheid las hij de
+plakkaten van den bezetter.
+
+Madame had haar gewoon leven hernomen en zij verdeelde haar tijd tusschen
+haar huishouden en het huishouden van Marieken.
+
+Wanneer Snepvangers toevallig de Verdierenpikker tegenkwam trok deze
+steeds een geheimzinnig gezicht en wist allerhande nieuwsjes te vertellen.
+
+--Vandaag of morgen, als wij wakker worden zijn ze weg, vertrouwde hij.
+
+--Zijt ge daar zeker van, vroeg Snepvangers dan telkens ...
+
+--Ik weet het uit de beste bron ... van iemand die een officier kent!...
+
+En Snepvangers werd dikwijls wakker zonder dat er iets veranderde. Hij
+miste nu zijn Münchener bier, zijn kanaries en zijn onbekommerd leven van
+voorheen. Een bestendige onzekerheid kwelde hem. Dikwijls zocht hij troost
+op den werkzolder van Miranda. Zijn vriend vergat zijn werk en kwam naast
+hem zitten voor de vogelkooi. Miranda was zeer gelaten in zijn lot.
+
+--Ik bid veel, zei Miranda, ik bid voor mijn vrouw ...
+
+--Zij is het niet waard, jongen.
+
+--We mogen niet hard zijn in ons oordeel, Snepvangers.
+
+--Ze verdient ransel!
+
+--Niemand is slecht, Snepvangers, de menschen zijn maar ongelukkig... en
+onverstandig ...
+
+--Toch!... Een pater heeft in de kerk komen prediken dat oorlog een straf
+is omdat de menschen te slecht geleefd hebben!...
+
+--Dat had hij niet mogen zeggen, Snepvangers...
+
+--Ik geloof u, zei Snepvangers zacht, maar nu is de wereld zot...
+
+--Er komt een nieuwe tijd, Snepvangers.
+
+Antoine was in die dagen dikwijls afwezig, en Marieken verving ham achter
+den toog.
+
+--Waar zit Antoine toch? vroeg zijn schoonvader.
+
+--Affaires, Papa!... Antoine wint veel geld...
+
+--Veel geld, Marieken?
+
+--Ja, Papa, in zeep, olie en suiker... hij koopt en verkoopt... gunt zich
+amper tijd om te eten en te slapen...
+
+--Wat ge nu zegt, mompelde Snepvangers verbluft.
+
+--Maar zwijgen, Papa, niemand weet het... het is een verrassing voor
+nieuwjaar...
+
+Op Oudejaarsavond kwam de familie bijeen op de Torfbrug. Zij vierden het
+wel niet zooals naar gewoonte, maar dronken toch een glas champagne.
+Antoine zag er zeer vergenoegd uit.
+
+--Alvorens te drinken op beter dagen, zei hij, moet ik u iets
+mededeelen... ik heb een tijdje de wetenschap vaarwel gezegd en zal dat
+nog wel een tijdje doen... ik  heb mij op den handel toegelegd en tot
+heden honderd-vijf-en-zeventig duizend frank gewonnen...
+
+--Antoine!
+
+Craen kon van verteedering niets meer zeggen. De moeders weenden van
+ontroering en Snepvangers prevelde ondanks zijn verbazing dat hij het
+altijd verwacht had.
+
+--Eer het nog eens nieuwjaar is woon ik op den boulevard Leopold!....
+
+--Ik gaf mijn affaire over, ried Craen.
+
+--De oorlog is nog voor iets goed, oordeelde Madame Snepvangers.
+
+--Ge moet van de gelegenheid weten te profiteeren, betoogde Antoine,
+toekomend jaar is het misschien vrede...
+
+Snepvangers kon het nieuws voor Miranda niet verzwijgen. Hij ging hem
+nieuwjaar wenschen en vond hem in de triestige achterkeuken die op een
+goor, blauwgekalkt koerken uitzicht gaf. Spitsken zat op een stoel naast
+hem.
+
+--Een gelukkig nieuwjaar, Snepvangers.
+
+--Van 's gelijken, Miranda.
+
+Zij proefden een borreltje Boonekamp, en de hond kreeg wat melk in een
+bordje.
+
+--Miranda, onder ons... 'k heb groot nieuws...
+
+--Van...? hakkelde Miranda.
+
+--Van mijn schoonzoon, zei Snepvangers stralend.
+
+--Zoo?
+
+--Hij heeft een fortuin gewonnen... honderd-vijf-en-zeventig duizend frank
+met speculeeren in zeep en van alles!
+
+--Zoo!
+
+--Ge zegt zoo niks...
+
+--Wat kan ik daarover zeggen...
+
+--Wel dat het toch schoon is...
+
+--Maar het is niet schoon, Snepvangers!
+
+--Niet schoon?... Poddozie, Miranda! Wat is dan schoon?
+
+--Dat is niet eerlijk gewonnen, Snepvangers, dat is woekeren.
+
+Een oogenblik nog keek Snepvangers Miranda aan. Beiden waren bleek en
+spraken geen woord meer. Snepvangers stond op en verliet zijn vriend
+voor dat één woord dat hem zoo gegriefd had. Wanneer zijn vrouw hem in
+den loop der week naar Miranda vroeg, gaf hij geen bescheid. Zij hebben
+ruzie gehad dacht Madame, 't zal over den oorlog zijn... Na de breuk met
+Miranda voelde Snepvangers zich eenzaam. Antoine en Craen zocht hij
+niet. Albertken ontgroeide hem langs om meer, de Speeker was verdwenen.
+Alleen de Verdierenpikker zag hij soms in de herberg, maar deze
+disputeerde altijd zoo fel over den "Krieg" en kende zooveel geheime
+telegrammen die onder de bezetting niet bekend mochten worden!
+Snepvangers vreesde hem, geloofde en wantrouwde hem te gelijk.
+
+Op het einde van Januari liep het tusschen Snepvangers en zijn
+schoonzoon weer verkeerd. Snepvangers bewonderde hem om zijn rijkdom,
+maar kon niet dulden dat hij hem telkens weer herinnerde aan zijn
+vlucht. Zij waren toch maar eventjes afwezig geweest. Niet zooals die
+anderen die nu pas terugkeerden kon hij gerekend worden onder de
+deserteurs. De maat liep over toen Antoine de bronzen medalje in zijn
+knoopsgat droeg, _Antwerpen getrouw_.
+
+'t Gaf een steek in zijn hart al zei hij geen woord. De volgende zondag
+kwam ook hij aan tafel voorzien van het eereteeken der dapperen die
+Antwerpen niet verlaten hadden tijdens het bombardement.
+
+--Wat, Papa, draagt gij ook de medalje? zei Antoine puur ontdaan van
+verbazing.
+
+--En waarom niet? vroeg Snepvangers loos.
+
+--Maar gij waart Antwerpen niet getrouw...
+
+--Antwerpen niet getrouw? ... We waren amper een paar uurkens buiten de
+poort, daar was het veel gevaarlijker dan in een kelder, Antoine...
+
+--Maar!
+
+--En wie de medalje betaalt, mag ze dragen... iedereen draagt ze... zelfs
+de mannen die verleden week terugkwamen.
+
+--Ge hebt gelijk, bekende Antoine, maar dan draag ik ze niet meer...
+
+--Gelijk ge wilt, Antoine! Maar een decoratie staat altijd chic!
+
+Na een week vergat Snepvangers het speelgoed in het schuifken van zijn
+nachttafeltje.
+
+Om zijn tijd te dooden bezocht hij weer koopdagen of trok naar het
+Justiciepaleis. Soms ging hij met Madame 's namiddags in een cinema een
+kop koffie drinken. Hij vond het eigenlijk onaangenaam in het donker te
+zitten kijken naar de trilbeelden tot het voor de oogen begon te
+schemeren. Maar heel de stad liep naar de zalen, daarom ging ook hij er
+luisteren naar de muziek, en zoo passeerde de tijd. De komische
+tooneelen deden hem schaterlachen, maar Madame trok dan telkens met zijn
+mouw om hem aan zijn fatsoen te herinneren. De griezelige drama's
+integendeel verveelden hem geweldig. Hij geeuwde dan, dat kon toch
+niemand merken, en was verwonderd dat zijn vrouw zich zoo vreeselijk
+scheen te amuseeren. Hij was blij wanneer bij poozen het licht hel en
+uitbundig door de zaal spoot in wisselende kleuren, rood en wit. Wat
+vreemde loop had zijn leven toch genomen! Hij zat hier in zoo'n nieuw
+ding en 't was oorlog...
+
+Zekeren namiddag, in het voorjaar toen hij van het Justiciepaleis kwam,
+ging hij een glas bier drinken in een café aan den overkant der leien.
+Hij nam de N.R. Courant op en las maar wat. Ten slotte verstond hij niks
+van die telegrammen en militaire beschouwingen. De toestanden waren zoo
+raar en verward, het bier had geur noch smaak en de menschen leefden in
+hoop en vrees. De krant zakte neer en Snepvangers staarde naar het
+ritselend groen der boomen op de leien naar het licht der meizon dat
+gouden glans rond de grillige schaduwen spon. Een soldaat zat op een bank
+onder een boom en las een brief. Het zicht der veldgrijzen ontroerde hem
+niet meer, en hij keek niet eens op wanneer hij een vlieger hoorde snorren
+in den hemel. Doch de levensonzekerheid sarde hem, knaagde aan zijn hart
+en peuterde aan zijn humeur.
+
+Snepvangers was blij toen een kranige oude heer in zijn buurt kwam zitten,
+een glas garsten bestelde en de gazet vroeg.
+
+Het scheen iemand van gewicht. De man liet achteloos zijn monocle vallen,
+lei zijn grijzen hoed naast zijn wandelstok met gouden appel op de
+marmeren tafel, dronk een slokje en begon te lezen. Het blad hield hij
+gevouwen tusschen de zeemlederen gehandschoende vingeren. Onder de
+opengesperde vleugels van zijn rooddooraderde neus stond zijn witte snor
+puntig opgestreken met kosmetiek. Door zijn platgekamde haren liep een
+streep tot achter in den wijnrooden hals. In het knoopsgat van zijn zwarte
+jacquet pronkte een purperen lintje en op zijn wit piqué vestje bengelde
+een gouden ketting waaraan een vreemd muntstuk hing.
+
+Snepvangers kon zijn oogen niet afwenden van den eleganten heer, zag hoe
+deze fijntjes een sigaret opstak, de blauwe rookwolkjes opblies, weer een
+slokje nam, zijn grijze streepjesbroek optrok om de plooi te bewaren en
+voortlas.
+
+Een gedistingeerd heer, peinsde Snepvangers, iemand met voorname manieren,
+zeker een notaris!
+
+Eindelijk legde het heerschap de krant neer, zette zijn monocle op en keek
+met lichtblauwe oogen eventjes Snepvangers aan.
+
+--Schoon Meiweer, Mijnheer, knikte Snepvangers vertrouwelijk.
+
+--Puik weer, klonk het hoffelijk antwoord.
+
+--Was de oorlog nu maar rap gedaan, praatte Snepvangers, de menschen
+worden het beu,... het duurt nu al negen maanden.
+
+--De oorlog zal nog lang duren, Mijnheer...
+
+--Denkt ge dat? zei Snepvangers ongeloovig.
+
+--Heel Europa komt nog in den dans, voorspelde de man.
+
+--Mijn vriend had gisteren anders goed nieuws, fluisterde Snepvangers, en
+schoof dichter bij.
+
+--Uw vriend?... is het een militair?
+
+--Neen!... Een rentenier... Hij heeft eens gewonnen met verdierenpikken en
+grondspeculaties....
+
+--Ha, zoo!... En u is ook een rentenier?
+
+--Ja, om u te dienen... Mijn naam is Snepvangers, Snepvangers uit de
+Hobokenstraat....
+
+--Ik ben Generaal van den Bergh....
+
+--Aangenaam u kennis te maken, Generaal, zei Snepvangers toeschietelijk,
+stond recht en stak de hand uit, excuseer mij, maar dan zult ge er wel
+meer van weten dan mijn vriend... stiel is stiel... en gij denkt dus dat
+de oorlog nog lang zal duren...
+
+--De oorlog begint pas, Mijnheer Snepvangers.
+
+--Generaal, Generaal, riep Snepvangers onthutst, en alles kost nu al zoo
+duur...
+
+--Alles zal nog duurder worden, zei de Generaal ijzig kalm, speelt u soms
+domino, Mijnheer?
+
+--Ik ben maar een krabber, verontschuldigde zich Snepvangers.
+
+--Een partijtje?
+
+--Om u te dienen, Generaal.